Colonia Carlos Pellegrini naar Salta 24 november.

Zoals gezegd willen we vertrekken om 04:00 op maandagmorgen, maar de minibus komt niet opdagen.Tot ca zes uur gewacht - later in Mercedes horen we dat de minibus bomvol zat en daarom waarschijnlijk niet langs is gekomen.
Alternatief: om half acht het dorp in opweg naar het huis van de minibus eigenaar. We komen dan een vader tegen die zijn kinderen naar school brengt en Geer vraagt in haar beste Spaans of hij tijd heeft ons naar Mercedes te brengen op zeer korte termijn om de bus te halen naar Corrientes. Na een korte onderhandeling lukt het en zijn we om 08:10 onderweg.
We leren wat over hem en zijn familie, oa geboren in Pellgrini, werkt in de handel, is gehuwd en heeft drie dochters, waarvan er een studeert in Corrientes. Een andere is op de middelbare school in Mercedes. Ze slaapt bij zijn moeder die daar woont en eenmaal in de twee weken zijn ze en weekend thuis en natuurlijk ook tijdens de vakanties.
We ontdekken dat heel groen “grasland” geen grasland, is maar rijst, in het spaans arroz. Via een conversatie over leeftijd vertelt hij 44 te zijn en Geer zegt ik ben van 44; na even wordt dit toch begrepen. Geer leert al grapjes te maken in het Spaans, hartstikke goed.

We komen ruim op tijd aan in Mercedes, kopen kaartjes inclusief voor de tocht naar Salta. We hebben alles voor de rest van deze trip.
De trip naar Salta is helaas in het donker. Het terrein is vrij vlak tegen het einde stijgt het wat. Kees maakt grapjes met onderstaand jongentje.


Salta ligt op 1200 meter. We komen om 06:15 aan en staan om ca 08:00 uur ingechecked en al te douchen in ons hotel voor enkele dagen. We zijn dus 29 uur onderweg geweest.
Overigens hebben we in de bus redelijk goed geslapen - ondanks dat het een “ semi-cama” is waarvan alleen de lening iets achterover kan - zodat we om 09:15 al op weg gaan naar het Toeristen Bureau.
Nog iets wat we niet hadden verwacht: Salta heeft een uur tijd verschil met Buenis Aires; zij doen niet mee met de wintertijd. Het tijd verschil tussen Salta en NL is nu dus vier uur vroeger dan NL.

Colonia Carlos Pellegrini 21 – 23 november

Colonia Carlos Pellegrini ligt in het hart van het Reserva Natural del Iberá in de prov. Corrientes.
Het Park is een groot moeras gebied, met daarbinnen enkele meren. Aan een van de grotere meren ligt Pellegrini. Het gebied wordt enorm geroemd van wegen flora en fauna, wordt nog weinig door toeristen bezocht omdat het bijna geen infrastructuur heeft en daardoor moeilijk te bereiken (eerder genoemd hoofdstuk getuigt daarvan).
We hebben in dit mooie gebied ruim twee heerlijke landelijke dagen.
Vrijdagmiddag komen we in het slaperige dorpje aan dat bestaat uit enkele zandwegen die elkaar kruisen, enkele pension achtige huizen en enkele woonhuizen op grote plots. In het midden van het dorp staat de “ Electric Power Plant” van het dorp die het dorp van electriciteit voorziet mbv een diesel generator keihard te stampen. Verder een plein waar de buste van General San Martin staat en een paar blokken verder de kerk.
Ons hotel is een knus huis met vijf kamers, de entre en de eet- zit kamer en ligt bijna langs het meer. Het hotel heeft daar een plankier met torentje gebouwd waar je zeer mooi kunt zitten en van de zonsondergang kunt genieten, wat we alle drie de avonden doen.
We maken twee wandelingen in het Park en drie boottochten van steeds drie uur om vanaf het water flora en fauna te bewonderen. De boot is een open motorboot, die je bereikt over een smal plankier van een meter of 10. In die negen uur krijgen we veel te zien.

Flora

Wat een pracht aan drijvende rieteilanden met daarop kleine struiken, allerlei rietsoorten, een soort agave op het water!, prachtige waterbloemen en een soort plompebladen, alleen kleiner dan in Friesland en met een enkelvoudige bloem. Veel staat in bloei; het is het voorjaar hier. Meestal is er en mooi windje waardoor het ondanks de stralende zon goed uit te houden is.

Fauna de vogels

Een enorme vogelpracht is hier aanwezig. Vaak met bijzonder mooie kleuren. Van grote reigerachtigen vaak totaal wit of wit met zwart, een geheel niew soort gans, groot en stevig . We krijgen zelfs een nest met vijf jongen te zien die voor het eerst wat “vlieg” pogingen cq klapperen met de vleugels doen, etc. Onder de kleinere vogels prachtig met rood en geel en soms oranje gekleurde vogels rond de kop. Kees is zeer blij dat hij het van Geer gekregen verrekijkertje bij zich heeft.

Fauna de dieren

De Kay-mannen een wat kleiner soort Krokodil die we ook uit Florida kennen. We krijgen er vele te zien. Dan een groot knaagdier, de Carpincho: mannetjes en vrouwtjes en zelfs eenmaal een nest. Deze dieren zijn soms wat groter dan weer kleiner en zijn alle zeer goede zwemmers. Ze lijken qua bouw wat op de marmotten in de Alpen.

Vervolgens de herten; we zien drie soorten van de vijf die er zijn. Een vrouwtje zonder gewei, maar met heel grote oren, een hert van dezelfde grootte met twee kleine spichtige horentjes en een groot mannetjeshert met een mooi gewei (de Venado de las Pampas).

Van Iguazu naar Colonia Carlos Pellegrini 20 – 21 november

Donderdag de 20e. Na drie heerlijke dagen Iguazu gaan we om negen uur naar het busstation om een reis met drie bussen (waarvan één besproken) naar Colonia Carlos Pellegrini te beginnen.
Morgenmiddag zullen we als alles loopt zoals we willen, aankomen in een prachtig natuurreservaat. Dan hebben we het volgende gereisd en gedaan:
- dagbusreis van 4 uur Iguazu – St. Ignacio
- een bezoek aan de ruïnes van de Jezuïeten Missie in Sint Ignatio Mini
- een uur bussen naar Posadas en daar 8 uur verblijven
- een busreis van 2 tot 6 uur in de nacht van 20 op 21 van Posadas naar Corrientes
- idem een reis van ongeveer 4 uur van Corrientes naar Mercedes
- een reis rond de middag van 21 nov. van Mercedes naar Pellegrini van drie uur
Totaal 16 uur reizen.

St. Ignacio Mini

De bus naar St. Ignatio Mini is een reguliere bus, waar je niet voor hoeft te bespreken. Om even na tweëen komen we aan in het dorpje dat uit enkele straten bestaat en gaan naar de best bewaard gebleven ruïnes van missie posten van de Jezuïten in dit deel van Zuid Amerika. We zouden er niet heen gegeaan zijn als Clara ons niet had bezworen daar even te gaan kijken. Het was zeer de moeite waard. Niet zomaar een klein stukjevan een kerk, maar resten van een groot complex met een mooi verhaal erachter.

San Ignacio Mini is een van de vele misiones (de naam van de provincie waar we deze dagen zijn is zelfs “Misiones”).

In het begin van de 17e eeuw (1610) kwamen de Jezuïeten naar deze regio – het grensgebied van Argentinië, Paraguy en Brazilië. De oorspronkelijke bevolking moest natuurlijk gekerstend worden. De Jezuïeten gebruikten daarvoor de zogenaamde reductie-strategie. Zij stichtten reducties, gemeenschappen waar de indigenous people – de Guarini – samen met hen konden leven. Deze Guarini Indianan woonden reeds met elkaar samen en bebouwden land in cöoperatieve vorm (later genoemd het land van God), naast dat iedere man een eigen stuk land had. Door samen met de Jezuïeten te gaan wonen had voor beide partijen voordelen.

De oorspronkelijke bewoners werden door de Portugese Bandelieros en door Spanjaarden die de Indianan nodig hadden voor de plantages. Zij kregen nu bescherming en scholing. De Jezuïeten sloten aan bij de oorspronkelijke vorm van wonen en gebruikten de kunstvorm muziek die de Guarini erg aanspreekt. Ze sloten ook aan bij de vakbekwaamheid van de Guarini op het gebied van ijzer smeden en houtwerk. De Guarini waren verder het schilderen zowel als het beeldhouwen meester. Een reductie is een groot dorp, waar volgens een strakke hiërarchie de bevolking en de Jezuïten woonden en werkten. Mannen en vrouwen participeerden in de religieuze taken. Er ontstond een mengvorm, er werd bij de religie van de Guarini aangesloten. Beelden en kunstvormen bv. waren de katholieke, maar met met felle kleuren beschilderd. De Guarini kennen de aarde, lucht, water en vuur. Alles wat groeit is van één God afkomstig en dat bleef men geloven.

Zo ontstond een soort symbiose: de Indianan warden door de Jezuïeten beschermd en de Jezuïeten konden het geloof onder hen verspreiden. In genoemde regio werden op deze wijze ca 30 steden, met 90.000 inwoners gesticht. Het geheel werkte goed zoals we lezen.

De Portugezen en Spanjaarden kwamen hierdoor in dit gebied niet aan hun trekken van slaven handel etc en wisten via de Koning Juan III te bewerkstelligen dat de Jezuïeten niet meer naar dit gebied mochten komen. In 1746 werd dit verboden. De Jezuïeten verzetten zich, maar moesten zich toch terug trekken. Het werk dat zij hadden opgebouwd werd te niet gedaan. De reducties werden verlaten en vernietigd.

Onder een stralende hemel bekijken we de resten van dit grote complex: resten van woningen voor Jezuïeten en Guarinis, een grote kerk, een hospital, crematorium en een klooster voor de Jezuieten met eetzaal etc. erbij. De fotos geven de ingang van de kathedraal en daarnaast een foto van een soort kievit aan het broeden die we bij een van de woonkomplexen vinden. Interessant.

Posadas, Corrientes, Mercedes en Colonia Carlos Pellegrini.

Om vijf uur vertrekt de bus naar Posadas, waar we met een uurtje zijn.

We haden ons geen idee gevormd hoe we de tijd van het wachten op de nachtbus zouden doorbrengen. Er gaat een bus naar het centrum die we nemen. Hij maakt nogal wat slingers en zo krijgen we een groot deel van Posadas te zien. Over het algemeen redelijk oud, soms vervallen, soms ook juist aardig opgeknapt.

In het centrum is een kathedraal van afschuwelijke Latijns-Amerikaanse architectuur. Net een lego-kerk noemt Kees het. We drinken wat rond het plein van de 9e juli – het stadshart – en lopen dan naar de promenade langs de Rio Panará. Het is een prachtige promenade en heel mooi avondlicht. Aan de overkant van de rivier zien we de stad Encarnación in Paraguay zonbeschenen liggen. We wandelen een eind, zitten op een hoog terras en gaan dan per taxi terug naar het plein waar we begonnen voor een grote biefstuk.

Dan naar de bus die ons om 11 uur op het busstation brengt.

In korte tijd hebben we de stad voldoende gezien. Op het museum na dat natuurlijk dicht is. Het schijnt een mooie verzameling van de geologie van de streek te hebben.

Slapen, lezen en computeren op de banken van het station tot de weer luxe bus vertrekt. Dan gaat het snel. We slapen lekker in de bus, komen om 06:10 in Corrientes aan, Geer als eerste bus uit, Kees naar baggage. De bus naar Mercedes staat op weggaan; ze zullen heel even wachten. Een minuut later gaat de deur achter ons dicht en zijn we op weg naar Mercedes.

In Mercedes zijn we twee uur kijken wat rond niet veel te zien en om 12:00 vertrekt de minibus naar Pellegrine ca 120 km waar we bijna vier uur over doen. Eerst in Mercedes de andere passagiers ophalen en vervolgens drie uur over een verhardde weg naar Pellegrini.

Het landschap
Het landschap komt direct vanaf Corrientes tot Pellegrini als bijzonder over.
Tijdens deze ca 400 km lange weg is het landschap geheel vlak, geen heuveltje te bekennen. Wel regelmatig een plukje bomen voor de rest gras met hier en daar een poel. Vele koeien en later ook wat paarden. Het lijkt op Friesland. Alleen de boerderijen, de sloten en de meren zijn vergeten.
De weg is geheel afgezet met draad om te voorkomen dat er koeien de weg opgaan en af en toe staat er een hek bij dat draad met een naam erop, maar de range moet vrij ver weg liggen misscien tussen een groepje bomen dat we verderop waarnemen. Grasland gaat over in stukken moeras. De koeien en paarden weten dat goed te scheiden lijkt het.
De aarde is niet meer rood, maar gewoon grijs zoals wij die kennen.

Iguazu, 17 -19 november

De eerste dag: Superior en Inferior trail
Maandag de 17e gaan we om half negen met de bus naar de watervallen, om daar bij de opening van het park om 9 uur te zijn.
Nu gaat het gebeuren. We voelen ons opgewonden en herinneren ons bv. de enerverende Murchison falls. Zou het net zoiets zijn?
Het is nog veel meer! Deze watervallen zijn groter, misschien niet hoger, maar wel èn veel breder èn nóg meer water. Wat is dat indrukwekkend. We zien op bepaalde plaatsen niet één waterval naar beneden kletteren, maar een hele rij dondert en bruist en verderop zien we de Garganta del Diablo, die nóg weer groter en geweldiger is.
De vallen lopen door over ongeveer 2,5 km, en vallen in meestal twee tot drie stappen ruim 70 meter vertellen de gidsen ons. Totaal zijn er meer dan 250 aparte watervallen.

Verder is het heel hoog water, wat eenmaal per jaar of per twee jaar voorkomt. Het oversteken naar het eiland San Martin gaat niet: de landingsplaats staat geheel onder en is ook van de overkant niet te zien. Een klein nadeel, maar het hoge water is qua indrukwekkendheid weer een heel groot voordeel.

We hebben al meerdere grote watervallen gezien. Zoals Geer reeds noemde de Murchison Falls in Uganda in de Witte Nijl. Daar gaat al het water door een nauwe keel. De Detian watervallen zijn de grootste in Azië - op de grens van China en Vietnam ca. 100 km bij Nanning vandaan - zijn ook over een grote breedte, maar met minder water minder hoog. En Kees heeft de Victoria Falls in de Zambesie gezien op de grens van Zambia en Zimbabwe. Daar heb je een lange katarak waar de hoofd stroom doorheen gaat met daarnaast over een grote breedte direct omlaag vallend water.

Wellicht mede door de hoge waterstand krijgen we hier het gevoel een factor 5 a 10 meer water dan de eerder genoemde, over een grotere breedte met een enorm geweld aan te treffen. De rotsen waarvan de vallen naar beneden vallen zijn van basalt, het is het einde van een basalt vlakte in zuid Brazilië.

We lopen eerst de Circuito Superior. Van daar zien we de bovenkant van de watervallen. We staan of zitten soms lang stil en maken veel foto’s. Dan – rond het middaguur - naar de Circuito Inferior (betekent lager en niet minder waard). Daar kijken we van onderaf tegen de geweldige watervallen aan. We maken een boottocht in een rubber boot, die ons eerst onderaan heel dicht bij de watervallen brengt. Je hoort het denderende lawaai en ziet in de hoogte hoe het water naar beneden valt. Dat is indrukwekkend. Onder luid gejoel en gekrijs laten ze ons keihard nat spetteren. Dat gaat zo hard dat je echt helemaal niets meer kunt zien. De stuurman is er gelukkig aan gewend.

Na dit spektakel vaart de boot een lang stuk in rustiger vaarwater met eerst nog enkele grote kolken. We varen langs het tropische oerwoud, een mooi gezicht. Na het uitstappen is er nog een zgn. ecologische toer: met een open truck door het woud en uitleg over een enkele boom en een enkel dier. Leuk, maar niet geweldig, ook omdat de engelse vertaling heel summier is. We vinden het niet erg, want voor morgen hebben we een echte toer door het woud met maar 9 mensen gereserveerd.

Het is allemaal zo mooi dat we besluiten een dag extra in Iguazu te blijven zodat we drie dagen naar de watervallen kunnen in plaats van vanmiddag nog de tocht naar de Garganta del Diablo te doen en morgen èn naar de Braziliaanse kant èn de ecologische tour.

De tweede dag: Superior trail, Garganta del Diablo en de ecologische toer

We gaan iets later naar de vallen. We lopen opnieuw naar het Circuito Superior omdat we zo onder de indruk waren. Het circuit is practisch boven de vallen aangelegd, het water valt onder je voeten naar beneden. Dat geeft een heel enerverend gevoel. Verder maken we ons eerste filmpje.

Daarna naar de Garganta del Diablo, the Devil’s Throat. De rivier komt rustig aanstromen over een heel wijd gebied en dan is daar op een kwart van de Braziliaanse kant een driekwart cirkel waar het water in wegvalt over ca 5 a tien meter om dan samen te komen en door een keel naar beneden te storten. De onderkant kun je niet zien door al het stuifwater. Alweer de gidsen zeggen dat alleen door deze keel 1800 kubieke meter per seconde stroomt en nu bij dit hoge water is het 4000 kub./sec. Verder zijn er nog enorme vallen naast deze keel. Dit deel op ca 2 km afstand van gisteren is de hoofd waterval en laat meer door dan de andere. Je wordt er bijna ingezogen. Ook hier hebben ze en plankier gebouwd waardoor je heel dichtbij kunt komen en je ook weer behoorlijk nat wordt. Beschermen van de camera is belangrijk. We kunnen er bijna niet wegkomen. Eerst blijft Geer wat langer en Kees blijft achter met de camera en daarna blijft Geer op het droge gebied en gaat Kees terug om het geheel op te zuigen. Ik mis de superlatieven om dit te beschrijven.

Ca drie uur vertrekken we bij de Garganta del Diablo om de ecotour te halen die om vier begint voor twee en half uur. We zijn met z’n vijven. Een echtpaar uit Californie, San Fransico, de Argentijnse gids en wij. Met een jeep rijden we ca 11 km op en neer over een van de drie paden die open zijn voor het publiek. De gids vertelt continu over de biodiversiteit van het park en hoe planten, insecten en andere dieren op elkaar reageren. De Panter als symbool voor instandhouding in Zuid-Amerika loopt steeds verder achteruit. Hij heeft ook een jacht gebied nodig van ca 10.000 hectarn. Volgens de gids zijn er nog maar 50 exemplaren in Zuid-Amerika tegen ca 1500 20 jaar geleden. Voet afdrukken van de Tapir, prachtige Orchideën etc. Vermoeid weer thuis en lekker in het dorp gegeten ,steak aan een spies.

De derde dag: De watervallen aan de Braziliaanse zijde.

We vertrekken om acht uur naar de Braziliaanse zijde. Hadden gedacht dat je van die kant minder zou zien, maar het was wederom geweldig. Heel aanvullend.

Vanaf de Brazilaanse kant krijg je een heel mooi overzicht van wat we de voorgaande twee dagen hebben gezien en meer. Een aantal watervallen - ook enkele heel grote - hadden we nog niet gezien. Het pad loopt over ander halve km op prachtige hoogte langs de rivier. Het pad eindigt een stukje voor de Garganta del Diablo. Daar kun je de rivier inkijken en zie je de kolkende watermassa onder je passeren. Van het stuifwater wordt je weer lekker nat en is het uitkijken voor de camera. We zullen twee filmpjes toevoegen als het lukt; de eerste van de Argentijnse kant en de tweede van de Braziliaanse kant. (blijkt nog niet te lukken zullen het later nog proberen)

Daarna kunnen we nog met een lift omhoog waarbij een heel mooi overzicht verkregen wordt. Je ziet de rivier komen aanstromen en de start van de Garganta del Diablo.

Tjonge, tjonge wat een natuur geweld en wat mooi om dat zo te zien. Wat een mooie toevalligheid dat hier een basaltvlakte stopt en overgaat in zachter gesteente, waardoor er een klif ontstaat waar al dat water overheen stroomt en ca 70 meter omlaag valt. Nogmaals: wij hebben er geen superlatieven voor. Bijna de moeite van een afzonderlijke reis waard. Aan het einde van deze dag maken we dit verhaal klaar.

Het voorbereiden van de volgende etappe.

Al aan het eind van maandagmiddag (1e dag in Iguazu) en het begin van de avond proberen we uit te vinden hoe we het best naar de volgende bestemming – Colonia Carlos Pellegrini in het

“Reserva Provincial Esteros del Iberia” kunnen komen. Daar moet het heel erg mooi zijn met veel vogels en meren met daarin drijvende rieteilanden (de gedachte aan Kalenberg in de kop van Overijssel komt bij ons op). Na veel tegenstrijdige informatie van verschillende schriftelijke en mondelinge bronnen en onverstaanbaar snel Spaans door de telefoon, lukt het ‘s avonds laat met behulp van een spaans sprekend iemand uit het hotel een kamer in Pellegrini te reserveren. Dat is tenminste één vast punt om op door te gaan. De volgende dag regelen we twee van de drie bussen erheen en gokken dat we de laatste etappe van Mercedes naar Pellegrini ook voor elkaar zullen krijgen.

Toch is de film bij Garganta del Diablo door gekomen? We hopen het en we hopen dat jullie tot hier komen. We gaan lekker slapen

Buenos Aires – Iguazu 15 en 16 november 1375 km in 18 uur.

Zaterdag op tijd opgestaan, cheque-out tijd 10:00 uur. De bus zou om 19:20 vertrekken dus we hebben nog een hele dag in BA. We gaan direct na uitchecken naar de wijk Palermo noord west van het centrum.
Hadden we in het centrum soms het gevoel dat de gebouwen daar wat vergane glorie in hielden in deze wijk zeker niet. Prachtige groot opgezette parken, mooie goed onderhouden gebouwen met vele modern sjieke winkels naast delen van de wijk waarin alleen gewoond wordt.

We hebben twee musea bezocht. Het eerste van Evita Peron cq Eva Duarte over haar levensloop en over hoe zij zo’n sterk aansprekende persoon geworden is in Argentinie. Duidelijk dat zij van begin af aan als dochter bij haar moeder bepleitte dat ze naar de toneel academie wilden (Vader was overleden toen Eva zeven jaar was). En hoe zij op 25 jarige leeftijd in contact kwam met Peron vanuit haar bewogenheid met de gelijke rechten voor vrouwen. Zij gaat met Peron naar Spanje en sterft daar een jaar later aan kanker, 33 jaar oud. De Staatsbegrafenis is enorm geweest. Het tweede musea met collecties van modern Zuid-Amerikaanse kunstnaars. Een fantastisch gebouw dat we in Nederland al opgezocht hadden. We hebben te weinig tijd voor de collectie hopen daar op terugweg nog langs te gaan.

De eerste lange reis in de bus was goed. Exact op tijd vertrekt de bus. Het was een Cama Suite hetgeen inhoudt dat je je stoel geheel horizontaal kunt maken, zie afbeelding. Geer heel goed geslapen, Kees minder.
De bus heeft twee chauffeurs en een steward die gelijk rond gaat met drank, hapje en even later maaltijd met koffie en champagne toe; ook ‘smorgens weer ontbijt etc. A la de luchtvaart. Chauffeurs in net uniform met drie gouden banden op epaulet en de steward met een. De bus stopt eigenlijk maar een enkele keer voor enkele minuten, voor het wisselen van chauffeur. Alleen in Posadas is een korte pauze van tien minuten en enkele mensen stappen daar uit.

‘ s Avonds zien we geen maan, het is heel donker. Als de maan later op is, zie je iets, maar nog niet veel. De volgende ochtend zien we een mooi glooiend landschap waar de weg twee baans mooi doorheen loopt. De wegen zijn zeer goed onderhouden. Geen potholes, geen afgebrokkelende zijkanten.

Opvallend is dat de aarde helemaal rood is. Het landschap doet ons denken aan Uganda, net zo rood en verder net zo groen. De huizen langs de weg zien en redelijk goed uit, geen leemhutten etc. Ook het aantal niet-af-gebouwen is veel minder dan we elders hebben gezien. Argentinië was de zevende rijkste natie in de wereld tot de tweede wereld oorlog . Pas na 1950 is het terug gaan rollen en nu spreken velen het aan als een land in ontwikkeling.

Iguazu is een klein plaatsje. Geheel gericht op het toerisme rond de watervallen. Morgen gaan we er heen. Het hostel is prima; goede twee persoonskamer, prima schoon.

's Avonds met de bus terug naar het dorp waar we een heerlijke brochette eten.

Buenos Aires - dinsdag 11 november tot vrijdag 14 november

Maandag hebben we een voorspoedige reis gehad, geheel volgens het boekje. Een opmerking is nog op zijn plaats: de zit van Parijs naar Buenos Aires zijnde 11.308 km met 13,5 uur vliegtijd is een hele zit.

“ We zijn in Buenos Aires” moeten we vaak tegen elkaar zeggen. Want de gebouwen, de mensen, de wegen, de terrasjes en cafés, het zou zo Praag , Parijs, Rome, Lissabon of Madrid kunnen zijn. Het is een westerse stad. Begin 20e eeuws, het lijkt of er geen modern Buenos Aires is. Komt dat nog de volgende dagen? We hebben onderdak genomen in Hotel Europa twee blokken noord van de Av. Mayo. Prima in het centrum.

De overgang van de mooie gekleurde herfst en prachtige herfsdagen naar de zomerse temperatuur van 26 a 27 graden en jong groen aan de bomen is groot. Ook omdat we ons bij de voorbereiding vooral gefocust hadden op wat we zouden meenemen voor de tochten hoog in de Andes en in Patagonië.

Van het ene op het andere moment lopen we in subtropisch klimaat (34 graden 40 minuten zuiderbreedte). Verrukkelijk.

Onze eerste dag, brengen we zoet met rondwandelen in het centrum, zoeken naar een sim-card, bezoek aan het toeristenbureau en op terrasjes en in cafés zitten. Geer is trots op enkele brabbelzinnetjes Spaans die ze vanaf juli geleerd heeft en die men verstaat. Om tien uur ‘s avonds vallen we in ons hotel voldaan als een blok in slaap na een nacht vliegen en een hele dag sjouwen.

Heerlijk, we zijn op weg!

Woensdagmorgen zijn we vooral rond de oude haven Porto Madero. Men heeft de oude warenhuizen geheel omgezet naar luxe restaurants beneden en boven zijn er veel hotelkamers in gemaakt of appartementen. Het geheel ziet er luxe uit. We waren daar rond lunch tijd en vroegen ons af of er voldoende cliëntele was voor zoveel aanbod. Achter deze omgebouwde warenhuizen staan de wolkenkrabbers ca 40 a 50 verdiepingen als moderne bakens van Buenos Aires. Soms is het contrast heel mooi, soms staat het volgens onze smaak helemaal niet.

Vandaar uit doorgelopen naar de drie treinstations en het busstation Retiro. Heel groot met ca 60 vertrek punten. Hebben daar een retour San Antoino de Areco gekocht voor donderdag en tickets voor onze busreis naar de Iguacu Falls zaterdag. Het busstation is heel goed opgezet, redelijk schoon en veel winkeltjes met van alles wat je onderweg maar nodig kunt hebben. We hebben eigenlijk nog nooit zo’n goed opgezet en groot busstation gezien in de wereld.

Verder de wijk Recoleta en Palermo bekeken. Ook de geweldige begraafplaats waar enorme graf momumenten staan voor de families die daar worden begraven. Ook Evita is in het graf van de Duartes bijgezet. Het viel op dat veel mensen er heen gingen en dat er een aantal boeketten verse bloemen voor haar lagen. Zij is nog steeds heel geliefd in Argentina zo te zien.

‘s Avonds naar Café Tortoni, een klassiek café dat reeds honderd vijftig jaar bestaat en in die vorm nog steeds doorgaat. In de kelder een wervelende Tango show gezien van ca 1,5 uur. Rond een verhaaltje waren vooral de Tango en de dansen vann de gaucho aan de orde. Dit café is een must als je ooit in BA komt.

Donderdag naar San Antonio de Areco, een plaatsje 119 km noord west van BA. Het vorige weekend was er het grote gaucho festival geweest - dat liepen we dus net mis - maar ook nu was het leuk om te bezoeken. Het stadje ligt in de pampa en heeft bijna nog geheel de oude structuur van honderd jaar geleden. Rond het grote plein ligt het stadje. De kerk en het stadhuis staan centraal aan de zuidkant van het plein en dateren van 1730. Aan de westkant staat de Provinciale bank van BA van drie verdiepingen. Alle andere gebouwen zijn meestal een, een enkele twee verdiepingen hoog. Het geheel oogt wat slaperig. Aan de noordkant juist over de oude brug is een leuk museum ingericht dat deze gaucho cultuur in beeld brengt. Het is vooral verrassend dat op de ca 119 km afstand van BA ineens zo’n dorpje ligt waar bijna alles doet denken aan vroeger en waar nog heel weinig is veranderd; dat in tegenstelling tov het drukke BA.

Een kleine bizonderheid moet hier nog worden vermeld: Donderdag was ook Corine's verjaardag en dan is het met de huidige communicatie middelen toch zo mooi haar te kunnen bellen vanuit Zuid Amerika naar Perth Australie beide op ongeveer dezelfde breedte graad maar aan de andere kant van het aard bolletje. Wat is de wereld toch klein geworden.

Vrijdag 14 november.

We bezoeken de wijken San Telmo en La Boca, beide ten zuiden van het centrum. Op weg daarheen kom je langs de Plaza de Mayo, waar we de eerste dag gelijk even heen zijn gegaan en nu wat uitgebreider kijken. De plek waar de dwaze moeders nog steeds iedere maandag en donderdag komen ten einde hun verdwenen familieleden onder het regime van Videla levend te houden en aan te klagen. Het paleis waar – daarvoor - Evita Peron de Argentijnen toesprak dat het allemaal beter zou gaan – wat niet gebeurde. Indrukwekkend op deze historische plaats te zijn.

We wandelen Calle Defensa af en zien steeds meer cafeetjes, bezoeken een kerk, vinden een andere niet, en drinken koffie op het veel geroemde Plaza Dorrega.

Dan naar La Boca, het havengebied met de knalgekleurde huizen en cafés. Heel mooi en ook heel toeristisch. Lunch met tango dansers en rondlopen door de straatjes. De twee musea zijn beide dicht, dus na een wandeling langs het havenfront gaan we met de bus terug naar het hotel.

‘s Avonds terug naar de wijk San Telmo. Daar op hetzelfde plein van ‘s morgens een pizza grande gegeten op een piepklein balkonnetje, waar de ober ons glas voor glas de wijn aanreikt door een klein bovendeurtje, heel romantisch. Diverse herinneringen opgehaald en daarna een lekkere wandeling terug naar de Avenida de Mayo met een glas wijn tot slot in het ons inmiddels vertrouwde café Tortoni. In het hotel de weblog tot en met vandaag afgemaakt.

Morgen nog een dag rondlopen en om zeven uur ‘s avonds met de bus naar Iguazu. Na de grote stad komt dan de natuur.

TOT SLOT VAN DIT VERHAAL: WE HEBBEN HEEL WAT GESCHREVEN. BEDENK DAT WE HET ZEKER OOK VOOR ONSZELF DOEN, OM TE ONTHOUDEN WAT WE ALLEMAAL BELEVEN. DUS SCHROOM NIET OM VAN DIT DAGBOEK ERUIT TE PIKKEN WAT JE AANSTAAT EN SLA DE REST OVER !