Iguazu, 17 -19 november

De eerste dag: Superior en Inferior trail
Maandag de 17e gaan we om half negen met de bus naar de watervallen, om daar bij de opening van het park om 9 uur te zijn.
Nu gaat het gebeuren. We voelen ons opgewonden en herinneren ons bv. de enerverende Murchison falls. Zou het net zoiets zijn?
Het is nog veel meer! Deze watervallen zijn groter, misschien niet hoger, maar wel èn veel breder èn nóg meer water. Wat is dat indrukwekkend. We zien op bepaalde plaatsen niet één waterval naar beneden kletteren, maar een hele rij dondert en bruist en verderop zien we de Garganta del Diablo, die nóg weer groter en geweldiger is.
De vallen lopen door over ongeveer 2,5 km, en vallen in meestal twee tot drie stappen ruim 70 meter vertellen de gidsen ons. Totaal zijn er meer dan 250 aparte watervallen.

Verder is het heel hoog water, wat eenmaal per jaar of per twee jaar voorkomt. Het oversteken naar het eiland San Martin gaat niet: de landingsplaats staat geheel onder en is ook van de overkant niet te zien. Een klein nadeel, maar het hoge water is qua indrukwekkendheid weer een heel groot voordeel.

We hebben al meerdere grote watervallen gezien. Zoals Geer reeds noemde de Murchison Falls in Uganda in de Witte Nijl. Daar gaat al het water door een nauwe keel. De Detian watervallen zijn de grootste in Azië - op de grens van China en Vietnam ca. 100 km bij Nanning vandaan - zijn ook over een grote breedte, maar met minder water minder hoog. En Kees heeft de Victoria Falls in de Zambesie gezien op de grens van Zambia en Zimbabwe. Daar heb je een lange katarak waar de hoofd stroom doorheen gaat met daarnaast over een grote breedte direct omlaag vallend water.

Wellicht mede door de hoge waterstand krijgen we hier het gevoel een factor 5 a 10 meer water dan de eerder genoemde, over een grotere breedte met een enorm geweld aan te treffen. De rotsen waarvan de vallen naar beneden vallen zijn van basalt, het is het einde van een basalt vlakte in zuid Brazilië.

We lopen eerst de Circuito Superior. Van daar zien we de bovenkant van de watervallen. We staan of zitten soms lang stil en maken veel foto’s. Dan – rond het middaguur - naar de Circuito Inferior (betekent lager en niet minder waard). Daar kijken we van onderaf tegen de geweldige watervallen aan. We maken een boottocht in een rubber boot, die ons eerst onderaan heel dicht bij de watervallen brengt. Je hoort het denderende lawaai en ziet in de hoogte hoe het water naar beneden valt. Dat is indrukwekkend. Onder luid gejoel en gekrijs laten ze ons keihard nat spetteren. Dat gaat zo hard dat je echt helemaal niets meer kunt zien. De stuurman is er gelukkig aan gewend.

Na dit spektakel vaart de boot een lang stuk in rustiger vaarwater met eerst nog enkele grote kolken. We varen langs het tropische oerwoud, een mooi gezicht. Na het uitstappen is er nog een zgn. ecologische toer: met een open truck door het woud en uitleg over een enkele boom en een enkel dier. Leuk, maar niet geweldig, ook omdat de engelse vertaling heel summier is. We vinden het niet erg, want voor morgen hebben we een echte toer door het woud met maar 9 mensen gereserveerd.

Het is allemaal zo mooi dat we besluiten een dag extra in Iguazu te blijven zodat we drie dagen naar de watervallen kunnen in plaats van vanmiddag nog de tocht naar de Garganta del Diablo te doen en morgen èn naar de Braziliaanse kant èn de ecologische tour.

De tweede dag: Superior trail, Garganta del Diablo en de ecologische toer

We gaan iets later naar de vallen. We lopen opnieuw naar het Circuito Superior omdat we zo onder de indruk waren. Het circuit is practisch boven de vallen aangelegd, het water valt onder je voeten naar beneden. Dat geeft een heel enerverend gevoel. Verder maken we ons eerste filmpje.

Daarna naar de Garganta del Diablo, the Devil’s Throat. De rivier komt rustig aanstromen over een heel wijd gebied en dan is daar op een kwart van de Braziliaanse kant een driekwart cirkel waar het water in wegvalt over ca 5 a tien meter om dan samen te komen en door een keel naar beneden te storten. De onderkant kun je niet zien door al het stuifwater. Alweer de gidsen zeggen dat alleen door deze keel 1800 kubieke meter per seconde stroomt en nu bij dit hoge water is het 4000 kub./sec. Verder zijn er nog enorme vallen naast deze keel. Dit deel op ca 2 km afstand van gisteren is de hoofd waterval en laat meer door dan de andere. Je wordt er bijna ingezogen. Ook hier hebben ze en plankier gebouwd waardoor je heel dichtbij kunt komen en je ook weer behoorlijk nat wordt. Beschermen van de camera is belangrijk. We kunnen er bijna niet wegkomen. Eerst blijft Geer wat langer en Kees blijft achter met de camera en daarna blijft Geer op het droge gebied en gaat Kees terug om het geheel op te zuigen. Ik mis de superlatieven om dit te beschrijven.

Ca drie uur vertrekken we bij de Garganta del Diablo om de ecotour te halen die om vier begint voor twee en half uur. We zijn met z’n vijven. Een echtpaar uit Californie, San Fransico, de Argentijnse gids en wij. Met een jeep rijden we ca 11 km op en neer over een van de drie paden die open zijn voor het publiek. De gids vertelt continu over de biodiversiteit van het park en hoe planten, insecten en andere dieren op elkaar reageren. De Panter als symbool voor instandhouding in Zuid-Amerika loopt steeds verder achteruit. Hij heeft ook een jacht gebied nodig van ca 10.000 hectarn. Volgens de gids zijn er nog maar 50 exemplaren in Zuid-Amerika tegen ca 1500 20 jaar geleden. Voet afdrukken van de Tapir, prachtige Orchideën etc. Vermoeid weer thuis en lekker in het dorp gegeten ,steak aan een spies.

De derde dag: De watervallen aan de Braziliaanse zijde.

We vertrekken om acht uur naar de Braziliaanse zijde. Hadden gedacht dat je van die kant minder zou zien, maar het was wederom geweldig. Heel aanvullend.

Vanaf de Brazilaanse kant krijg je een heel mooi overzicht van wat we de voorgaande twee dagen hebben gezien en meer. Een aantal watervallen - ook enkele heel grote - hadden we nog niet gezien. Het pad loopt over ander halve km op prachtige hoogte langs de rivier. Het pad eindigt een stukje voor de Garganta del Diablo. Daar kun je de rivier inkijken en zie je de kolkende watermassa onder je passeren. Van het stuifwater wordt je weer lekker nat en is het uitkijken voor de camera. We zullen twee filmpjes toevoegen als het lukt; de eerste van de Argentijnse kant en de tweede van de Braziliaanse kant. (blijkt nog niet te lukken zullen het later nog proberen)

Daarna kunnen we nog met een lift omhoog waarbij een heel mooi overzicht verkregen wordt. Je ziet de rivier komen aanstromen en de start van de Garganta del Diablo.

Tjonge, tjonge wat een natuur geweld en wat mooi om dat zo te zien. Wat een mooie toevalligheid dat hier een basaltvlakte stopt en overgaat in zachter gesteente, waardoor er een klif ontstaat waar al dat water overheen stroomt en ca 70 meter omlaag valt. Nogmaals: wij hebben er geen superlatieven voor. Bijna de moeite van een afzonderlijke reis waard. Aan het einde van deze dag maken we dit verhaal klaar.

Het voorbereiden van de volgende etappe.

Al aan het eind van maandagmiddag (1e dag in Iguazu) en het begin van de avond proberen we uit te vinden hoe we het best naar de volgende bestemming – Colonia Carlos Pellegrini in het

“Reserva Provincial Esteros del Iberia” kunnen komen. Daar moet het heel erg mooi zijn met veel vogels en meren met daarin drijvende rieteilanden (de gedachte aan Kalenberg in de kop van Overijssel komt bij ons op). Na veel tegenstrijdige informatie van verschillende schriftelijke en mondelinge bronnen en onverstaanbaar snel Spaans door de telefoon, lukt het ‘s avonds laat met behulp van een spaans sprekend iemand uit het hotel een kamer in Pellegrini te reserveren. Dat is tenminste één vast punt om op door te gaan. De volgende dag regelen we twee van de drie bussen erheen en gokken dat we de laatste etappe van Mercedes naar Pellegrini ook voor elkaar zullen krijgen.

Toch is de film bij Garganta del Diablo door gekomen? We hopen het en we hopen dat jullie tot hier komen. We gaan lekker slapen