Donderdag 4 december: Van Salta naar San Pedro de Atacama: de 1e oversteek over het Andesgebergte.

We gaan weer! We zijn ruim drie weken in Argentinië geweest en hopen er eind januari weer terug te keren in Patagonië.
Zeer tevreden over zoveel ervaringen. Mede door de uren dat we aan dit dagboek gewerkt hebben, hebben we het redelijk op een rijtje en kunnen we het ook bijbenen. Het zijn vier blokken van een aantal dagen:
· Buenos Aires, het stadsleven. Ligging 34 graden 40 min. ZB, 58 graden 40 min. WL
· Iguazu, de watervallen. Ligging 25 graden 45 min. ZB, 54 graden 40 min WL
· Pellegrini , een prachtig natuurgebied
· Salta, een groot blok met zes dagen toeren in de omgeveing. Ligging 24 graden 50 min. ZB, 65 graden 20min. WL.
De reizen van blok naar blok gingen met nachtbussen, de grote althans.
We kunnen niet zeggen dat we Argentinië kennen of nu weten wat het karakteristieke van de Argentijnen of Zuid-Amerika is. Wel hebben we een glimp van o.a. de Andes opgevangen en in Humahuaca een idee gekregen van de oorspronkelijke bevolking; we kenden die van foto's, maar in een dorp tussen alleen maar oorspronkelijke bewoners, dat is wat anders.

Om kwart over zes is taxi naar het busstation besteld. Altijd weer even spannend: komt hij en halen we de bus? Zo ‘s morgens vroeg: wat doe je als hij niet komt en er bijna nog geen verkeer is, in het hotel is nog niemand te bekennen en een telefoonnummer hebben we niet? De bus gaat maar eens in de drie dagen.

Kees met taxichauffeur bij vertrek uit Salta

Het blijken zoals altijd spinsels voor niets voor Geer - behalve dan in Pellegrini toe we met de minibus gewoon waren overgeslagen - en keurig op tijd zijn we op het station.
Tijd genoeg voor een kop koffie en thee met de heerlijke “media luna’s”. We dachten dat ze alleen in België en Frankrijk lekkere croissants konden bakkan. Die mening hebben we hier in Argentinië bijgesteld: heerlijke kleine, in verschillende uivoeringen: gesuikerd, niet-gesuikerd of met pudding.

Heerlijke Media Luna's op het busstation

Dan gaan we aan 9 uur overdag bussen beginnen. We zitten voorin, op de op een na beste plaats, achter de chauffeur en als hij zijn zonnegordijntje niet te ver naar beneden doet, hebben we prachtig zicht. Het is een spectaculaire tocht: 614 km over de Andes met als hoogste punt 4870 meter - pas de Jama.

Eerst via de snelweg naar San Salvador de Jujuy (voordien hadden wij de kronkelende oude route genomen) en dan door over de route 9, we slaan af voor Tilcara route 52 in en klimmem dezelfde vallei omhoog die wij drie dagen geleden gereden hebben op weg naar San Antonio. Prachtig zo’n bus zich te zien kronkelen over de haarspeldbochten omhoog van 2200 meter naar 4170 over 39 km. De snelheid schommelt tussen de 30 en 50 en hij gebruikt de gehele weg als dat maar even kan.

De klimmende route 52 vanaf Tilcara

Daarna daalt hij en rijden we over ca 50 km vlakte op 3425 meter omzoomd met bergen, waarvan 3,5 km door het zoutbed van de Salinas Grande waar we drie dagen geleden langs zijn gereden aan de oostkant. De weg is prima: tweebaans geasfalteerd en goed belijnd. Bermen sluiten perfect aan op de weg. Zo te zien is de weg nog geen tien jaar oud.

Op deze wijze gaat het door. We klimmem weer, gaan over een col en komen opnieuw bij een zoutvlakte, Salinas de Olaroz. De vlakte is bijna hetzelfde, de grootte van de Salinas Olaroz duidelijk kleiner. Het oogt hier al veel droger. Er zijn grote plekken waar geen grasspriet staat. Dit herhaalt zich nogmaals en we kruisen de Salinas de Jama. Hier is het nog droger. Het waait hard en we komen aan bij de pas de Jama waar we Chili ingaan. De bus rijdt klimmend, meestal tussen de 30 en 50 km/uur bij 1800 tot 2200 toeren. De afdalingen gaan veel sneller. Soms heb je het gevoel dat hij zich naar beneden laat vallen.

Aan de Chileense kant zien we kort na het passeren van de Col de Jama in een klein stroompje / stilstaand water de eerste flamingo's, waar leven ze van?

De chauffeur laat de bus stevig doorrollen. Kees krijgtde uitnodiging op de bijrijdersstoel plaats te nemen. Na ca een half uur draaien we om een berg en komt de vulkaan Licancabur 5950 meter, in zicht. Een “dode” vulkaan die het beeld vanuit San Pedro de komende dagen zal bepalen. Om even na vieren komen we in San Pedro aan en na de douane check - waarvoor alle baggage uit en in de bus moet - gaat na de laatse vijf minuten van deze tocht de baggage er voorgoed uit op een plek zand, die de bushalte is.
Dat is vlakbij het dorpje en na tien minuten lopen zijn we in ons hostel.
We sluiten de dag af met een bezoek aan het toeristenbureau, een gang langs drie van de vele toerbureaus en we kiezen een tocht naar de Valle de la Luna voor het eind van de volgende in Argentinië middag uit. Morgenochtend gaan we na uitslapen verder met plannen maken voor de komende dagen.