Salta en daarom heen, deel 2, 29 november – 3 december.

Zaterdag 29 november: naar Humahuaca 27 km boven de steenbok keerkring.
We zouden eerst naar San Antonio de los Corbes rijden, hoog in de bergen en dan door via de zoutmeren naar Humahuaca, via west naar noord.
Op weg naar San Antonio zien we dat het enorm bewolkt is. Het zou een gevaarlijke tocht door de mist worden, terwijl de tocht juist om zijn uitzichten bekend staat.We besluiten de tocht andersom te doen: eerst naar Humahuaca. Of het een goede beslissing is, zullen we pas dinsdag weten.
Vandaag is er – voor het eerst - veel bewolking, maar later in het noorden klaart het op.

De wegen zijn deze tocht geheel geasfalteerd. In het begin, tot San Salvador de Jujuy heel erg kronkelig. De hele morgen rijden we door een Alpenachtig landschap, het doet ons nog het meest aan Corsica denken. Het grote verschil is dat het hier subtropisch bos is, met veel lianen, orchideëen en cactussen die op de bomen groeien, de kastanje bomen van Corsica ontbreken. Af en toe rijden we door donkere tunnels van bladeren dan weer krijgen we een groots uitzicht.
Ook nu weer een prachtige tocht. En heel anders dan de uitzichten van de vorige dagen toen het zo droog was.

Na San Salvador de Jujuy wordt het ook hier weer droger en rotsiger en krijgen we prachtige stukken van het Andesgebergte te zien. Net als de vorige dagen weer de aardse kleuren en de opgestuwde rotsen. We blijven het brede rivierdal van de Rio Grande volgen, te beginnen bij San Salvador op 1400 meter en eindigen die dag in Humahuaca op 2950 meter. De rivier, een breed grindbed daalt dus zo´n 1550 meter over 153 km. De weg wordt op verschillende plaatsen beschermd door grindkribben in RVS stalen netten keurig ingepakt.

We passeren hier in het zuiden de steenbok keerkring, de Capricornio, op 2625 meter hoogte bij Huacalera en gaan van de subtropen naar tropen. Het waait hard en de temperatuur is slechts 22 graden.

Om een uur of zes komen we in Humahuaca aan, een echt schilderachtig dorpje met grote kinderhoofden in de heel smalle straten. Het ligt op 2945 meter hoogte en 27 km boven de steenbok keerkring.

We vinden een hotelletje in het stadje zelf en kleden ons snel om in warmere kleren. Het is, mede door de wind en de bewolkte dag, kil. Tot nu toe waren we altijd op plaatsen voor zomerkleren. We komen echt in de bergen! Overigens is het een vreemde gewaarwording om in de tropen met een warme jas aan te lopen.

We zoeken een restaurant, wat enige tijd kost, want het is heel erg rustig in het stadje, veel restaurants zijn dicht. Verder heeft Kees wat koppijn en vraagt zichaf of dat de hoogte is. Voor hem het besluit geen alcohol meer te drinken.

Daarna onder de wol en niet meer alleen een laken, vol verwachting naar wat we de volgende dag te zien krijgen aan moois.

Zondag 30 november: rond Humahuaca

Op zoek naar een ontbijtplekje komen we langs de kerk die net uit gaat.

De mensen hier zijn volgens ons bijna allen inheemse mensen: kort en gedrongen met wat brede ronde gezichten. Kindertjes met lange vlechten onder de mooie mutsjes uit. De vrouwen zijn vaak prachtig gekleed in de grote omslagdoeken die ze allemaal dragen.

De morgen lopen we door het schattige stadje rond en beseffen ons dat we nu echt in de Andes zijn, het gebied van de Andes waar de oorspronkelijke bevolking van eeuwen her woont (meest Quechuan).

Alles dus heel anders dan we tot nu toe gewend zijn.

Verder vandaag meer in de natuur zelf. We rijden een stukje naar het noorden. Eerst weer prachtig en dor cactus landschap.

Dan houden de cacti plotseling op we zijn nu op 3200 meter (te koud in de winter denken we) en rijden we door de glooiende bergen/heuvels die ons sterk aan Mongolië doen denken: net zo kaal en verlaten. Bij de afslag naar Iruya rijden we een 200 m de dirt-road op en stoppen bij een droge rivier overgang. Dit is 4x4 werk en niet geschikt voor een Corsa. Daar maken we een wandeling langs het droge rivier bed de heuvels in. We lunchen er en rijden terug naar Humahuaca.

We rijden in Humahuaca over de brug een honderd meter in oostelijk richting tot we niet verder kunnen en beklimmen een teen van de zandrotsen, de Quabrada (= kloof of scheur). Het is zandsteen of wellicht wordt het samengepakte zand afgewisseld met harde kleilagen. Het geheel is vrij zacht en brokkelt direct af als je er over wrijft. Hier en daar grote stenen er tussen. Is dit vroeger zeebodem geweest en opgeduwd zonder onder grote druk gestaan te hebben? De kleuren zijn van terra via grijsroze tot zandkleur. Het grijsroze is alleen de buitenlaag, direct daaronder zit zandkleur.

Aan het einde van de middag gaan we terug naar het dorp, drinken koffie, gaan naar het hotel om enkele dingen op te ruimen en zoeken een ander leuk restaurant waar we een Lama gerecht uitproberen. Prima.

Ook nu weer vrij snel onder de wol. Morgen vroeg weg om naar San Antonio te gaan.

Maandag 1 december: naar San Antonio? Nee het wordt Tilcara.

We willen naar San Antonio de los Corbes, kopen eerst een krant om het weer te bekijken.

We willen de afslag nemen tussen Tilcara en Tumbaya, de route 52 die ons komende donderdag ook naar San Pedro in Chili zal brengen. Daarna, na ca 60 km, rechtsaf richting zuid west naar San Antonio; ca 100 km langs de Salinas Grandes.

De route is prachtig: een vrij nauw dal met een prima weg gaan we in en omhoog. Het is weer erg bewolkt en we hebben twijfels of het zal lukken.

Het lukt niet.

Na 26 km rijden we de wolken in en na nog eens 3 km is het zicht 30 à 40 meter en de weg sterk stijgend. Dit wordt niets; zoals gezegd het gaat ons om het uitzicht. Op een plek waar we in een keer kunnen keren luisteren we heel goed en maken de draai. We gaan terug en besluiten in Tilcara te gaan slapen om het morgen nog een keer te proberen. Het dal dat we gezien hebben is overigens prachtig.

We lunchen op een idyllische plek.

We rijden nog even terug naar de benzine pomp voor een volle tank zodat we morgen minimaal tijd verliezen.

Om ca drie uur zijn we in Tilcara, ook een leuk dorp met open pleintjes. We vinden een Hostel Inn die op een prima plek boven het dorp ligt. Het is blokhutachtig opgezet met een man en vrouw die ons aan de hippies van jaren 70 doen denken, evenals de accomodatie. In hun huiskamer (met oude videos, een oude trapnaaimachine en een weefgetouw – buiten 2 mountainbikes) proberen we de problemen met wi-fi te omzeilen met een kabel. Later nemen we de kabel mee naar het cafeteria. We werken aan onze blog, lopen later het dorp in, kijken nog wat rond en eten in een leuk restaurant op het grote plein. Daarna weer naar onze Hostel Inn en daar publiceren we Salta 1.

Een relaxte dag, klaar om morgen in een keer naar San Antonio te gaan via de zout vlakte en door naar Salta.

Dinsdag 2 december: naar San Antonio en door naar Salta?

Aan het begin van de dag oefent Geer haar Spaans met de vrouw, die Frans aan het leren is; een prettige conversatie over hoe moeilijk zij het Frans vindt en ik het Spaans. Ze helpt met een slaapadres in San Pedro te vinden en met bellen naar San Antonio voor het weer daar. Het weer ziet er beter uit, direct in de ochtend is het duidelijk dat de bewolking veel minder is. Zou het nu lukken?

Ja het lukt! Drie keer is scheepsrecht.

Opnieuw op weg. Ook met de ochtendzon is het een vreselijk mooi dal met allerlei variaties. Over het algemeen is het gesteente zwak wat in deze droge streek toch tot veel erosie leidt. Bij 39 km bereiken we de col op 4170 meter. We zijn dus over deze 39 km 2070 meter geklommen. Na het stuk van gisteren blijft de stijging tegen de wand doorgaan en vervolgens komt er een open vlakte waar we stijgend door heen gaan tot die 4170 meter.

Al in het dal wordt het heel kaal. We zeggen tegen elkaar: het is hier woest en ledig. De cacti zijn er al lang nier meer; tussen het gruis staan stekelige droge struikjes van max 0,5 meter hoog.

Als we over de col komen zien we tussen twee bergen door de zoutvlakte als een helder witte streep liggen.

De weg blijft heel goed: prima ruime tweebaans weg, goed geasfalteerd.

Bij km 63 slaan we af naar San Antonio de los Corbes, aanvankelijk over een goede verharde weg met regelmatig de noodzaak om langzaam te gaan rijden vanwege de wasbordwerking van het oppervlak. De bewegwijzering is hier onduidelijk. Na ca 25 km zien we een klein van zongedroogde kleistenen gebouwd huisje met een groep schapen en grootmoeder, vader, twee vrouwen van dezelfde leeftijd als de vader en een kind van ca 4 jaar.

We vragen de weg en maken foto’s van de familie.

Het landschap is heel droog, zacht golvend, alleen hele korte stekelige struikjes, slechts op een enkele plek bewoond. Na ca 35 km komen we zelfs enkele “zandduinen” tegen en is de weg regelmatig slecht/zacht door het zand. We moeten zowel aan Mongolië denken als aan Egypte, met name aan de Sinaï tocht.

Af en toe een groepje lama’s die over het algemeen niet schuw zijn. Vlak bij de kant komen we nog een lama tegen met een klein jong. Het moet nog maar pas geworpen zijn, want het jong kan nog nauwelijks lopen en waggelt rond de moeder. De navelstreng bengelt nog aan de buik.

Halverwege is een afrastering met grote vrachtwagens. Zij blijken het zout uit de Salinas op te scheppen en naar Paraguay te brengen. Er staan ca tien kanjers van vrachtwagens, de tocht naar Paraguay duurt ca vijf dagen, zo legt een chauffeur uit.

Onze tocht vanaf de afslag naar San Antonio is 93 km en duurt ruim vier uur inclusief een korte lunch bij een heel kleine zout vlaktetje in de brandende zon. Prachtig deze desolate omgeving. We zijn vier andere auto’s tegen gekomen.

Om ca 15:00 bereiken we San Antonio, drinken wat koffie, kijken naar het station van El Tren de los Nubes die driemaal per week voor de toeristen rijdt (vroeger voor het vervoer van zilver?) en vervolgen onze weg naar Salta om vier uur.

De afstand is opnieuw 153 km. Ook hier rijden we 4 uur over en komen om 20:00 uur net voor donker aan en leveren de auto onbeschadigd in.

Eerst rijden we opnieuw over de vlakte. San Antonio ligt op 3770 meter en we stijgen naar een col tot nu 4080 meter en beginnen langzaam aan de afdaling bij 132 km. Eerst is de weg verhard, maar kort na de col begint de asfaltering een prima tweebaans weg zoals vanmorgen. We dalen over ca 105 km ca 2200km. Het dal is wijder dan vanmorgen hoewel er ook een aantal nauwe stukken in voorkomen. Regelmatig kruisen we de spoorlijn.

De structuur van het gesteent lijkt veel afwisselender. In het begin een zacht dalend stuk met mooie groene hellingen. Daarna een overgang naar zwart granietachtig gesteente, vervolgens een heel stuk met enorm bolders van keien op elkaar gestapeld, hele bergen.

Daarna een deel dat op vanmorgen lijkt en dat vrij zacht aandoet.

Het laatste deel lijkt een soort zachte grijze kleiachtige massa. Het gaat hier ook regenen en dit deel van ca 20 km is alleen verhard. De weg is af en toe glibberig; een lastig stukje, nauw met behoorlijk “potholes”, maar het lukt allemaal.
Kees zijn rij-ervaring in Afrika komt bij de slechte stukken weg vanmorgen en vanmiddag goed van pas: het was tricky af en toe.

Het was een prachtige tocht. We reden totaal 1568 km in de afgelopen 6 dagen, 630 in de eerste twee dagen naar Cafayate en terug, en 938 in het noorden en westen. Een derde van de weg was alleen verhard.
De derde poging om San Antonio te bereiken is gelukt, blij dat we hebben doorgezet.

We checken weer in “ons” hoteltje in, douchen en gaan een pizzaatje eten op het plein en vroeg naar bed.

Woensdag 3 december: laatste dag in Salta
We maken er een luie werkdag van. Staan relatief vroeg op omdat we met Eddie/Patric van Sellmark hebben afgesproken dat we hen zullen bellen. Onze labtop wil niet meer via Wi-fi naar internet, alleen local. Wij weten dat niet op te lossen, evenmin al seen computerman van een sjiek hotel. In een gesprekje gisteren per telefoon stelden zij voor: zoek weer een plek met een vaste aansluiting naar je labtop en de Wi-fi mogelijkheid. Zo gezegd zo gedaan. We maken contact, Eddie geeft ons opdracht hoe te handelen zodat hij ons scherm cq in onze computer kan komen en lost het probleem in een kwartiertje op. Het duurt een kwartiertje omdat de verbinding naar onze computer in dit hotel relatief langzaam is. Wij kunne zijn handelingen op ons scherm volgen.
Wat een vinding zo’n internet. Vanuit Ulestraten, een dorpje in Limburg, wordt verbinding gemaakt met een labtop in Salta, in Salta province in Zuid Amerika, en wordt de zaak opgelost. We weten dat dat tegenwoordig allemaal kan maar als je het zo ziet gebeuren en op je scherm ziet dat er van alles wordt uitgebreid vanuit Nederland, ben je toch eigenlijk heel verbaasd.

We ontbijten, lopen de stad in en doen de kleine boodschapjes voor morgen, maken deze blog, genieten van de plekken die we de eerste drie dagen hebben bekeken, Geer zit een tijdje op de rustieke binnenplaats van het hotel over Chili en San Pedro te lezen en te mediteren.

We kunnen ons nu heel goed voorstellen dat Jurriaan het hier prima toeven vond tijdens zijn afstudeerstage en tijdens zijn promotiewerk. Salta was tijdens die periodes zijn uitvalsbasis.
We gaan straks op het lekkerste plekje dat we hier vonden eten, pakken en gaan vroeg naar bed (althans dat is vanmiddag het plan). Morgenochtend om 07:00 uur vertrekt de bus naar San Pedro de Atacama in Chili waar we om 16:00 uur verwachten aan te komen na een tocht die de waterscheiding in de Andes kruist.