Sucre was een rebelse stad. Als eerste stad kwam het in opstand tegen de Spanjaarden En in 1809 verklaarde Sucre zich onder leiding van Generaal De Sucre, die daar heen was gezonden door Generaal Simon Bolivar, onafhankelijk, een half jaar later gevolgd door Potosi.
Totdat uiteindelijk in 1824/1825 Bolivia in z’n geheel door de Spanjaarden als onafhankelijk werd geaccepteerd. Deze bijeenkomst werd gehouden in het huis Libertad dat nu aan de noordzijde van de Plaza van Sucre ligt. De leidende generaal was Simon Bolivar, waar het land ook zijn naam aan te danken heeft en die tevens de eerste president werd. Sucre volg hem op als tweede president toen Bolivar in Columbia overleed. In dat jaar maakte Bolivia zich ook los van Peru. Vroeger werd het land als Boven-Peru gezien (boven slaat op de hoogte, niet op de geografie).
Sucre is bekend om zijn Zuid-Amerikaanse architectuur: eindeloos veel witgepleisterde gebouwen uit de Spaanse tijd. Sommige gebouwen hebben mooie koepels. Het gebouw naast de kathedraal bijvoorbeeld doet ons aan het koninklijk paleis in Brussel denken.
De straten en straatjes zijn heerlijk om door te lopen.
Er is een duidelijk centrum van de stad: de Plaza de 25 Mayo met z’n prachtige groen en prachtige figuren in de borders. En met z’n vele schoenpoetsers, eettentjes en duiven die door de kinderen worden gevoerd.
Midden in het centrum is ook een markt waar we rondsjouwen langs tal van kraampjes waar je van alles kunt kopen.
Op zoek naar een snoer voor onze pc dat in Potosi gestolen is, komen we terecht in een nog veel grotere markt buiten de binnestad: een straat met audio, een straat met fietsen, een straat met kleren, etc.
We blijven langer in Sucre dan gepland. Dat heeft er vooral mee te maken dat we de eerste dagen ons programma laten bepalen door pogingen om een nieuw snoer voor de pc te pakken te krijgen. Op allerlei tijden moeten we op diverse plekken terugkomen, om te vernemen dat ze het nog niet voor elkaar hebben, maar dat als we vanmiddag komen ze misschien gebeld hebben met, of dat de technicus is langs geweest. We doen dat steeds, want zonder snoer geen pc. Jammer genoeg lopen alle sporen dood, Uiteindelijk ook het spoor via onze computerman in Ulestraten waar we onze hoop op gevestigd hadden. Blijft over: Mark in Amerika, de pc is daar gekocht. Dan is het trouwens al weer dagen later en zitten we in La Paz.
We bezoeken in Sucre verschillende mooie dingen.
Musea Textil-Etnográfica (ASUR).
Dit is voor ons de topper. In het museum worden de kleding en rituele kostuums en doeken getoond van verschillende pré-inca stammen en van de Inca´s. Het is zeer interessant: de een heeft bv witte kleding afgezet met borduursel (Jaicqui´s als we het goed schrijven) en een heel wijd verbreide stam heeft meer donkere omslagcapes met ingewoven randen. Vooral één stam(?we zijn de naam kwijt) heeft heel erg fijne doeken geweven met poppetjes en tekens van 1 of 2 cm groot, een blauwpaars kleurenpalet voor de rouwkleden en vrolijke kleuren met rood en geel voor de festiviteiten. Daarnaast zijn er de zwart-rode weefsels behorend bij weer een andere stam opvallend bij deze doeken is dat vaak een ander dier binnen het hoofddier is gewoven, wordt hier een binnenkant versus een buitenkant uitgebeeld?
Sinds een aantal jaren probeert men het traditionele weven weer in ere te herstellen. Er zijn – door regering gesteund – associaties daarvoor. Vroeger waren het vooral vrouwen die weefden, nu ook mannen. In het museum zijn twee vrouwen aan het weven en kunnen we zien hoe de heel fijne weefsels gemaakt worden. De een werkt aan de donkerrood zwart combinatie de andere aan de doeken met veel kleine figuurtjes er in. Opvallend is dat er geen patroon wordt gebruikt, maar dat de vrouwen rij voor rij geheel uit het hoofd weven. Na navraag horen we ook dat dat zo is en dat daarom ieder doek anders is, zij weven zoals het op dat moment in hen opkomt hoewel zij wel een hoofdlijn voor ogen hebben.
Wat we in de winkel van dit museum zien, vind je in heel Sucre niet en dus kopen we een en ander, dat we samen met nog anders spullen naar Nederland sturen met de EMS-dienst, dat lijkt ons beter dan de gewone post.
Casa de Libertad aan de Plaza 25 de Mayo
Dit is de plaats waar de onafhankelijkheidsverklaring voor Bolivia in 1825 werd opgesteld en getekend. Het is een van die van buiten witgepleisterde gebouwen met een prachtig gebeeldhouwde ingangspoort. Binnenin zijn om een grote binnenplaats de zalen gegroepeerd: de zaal waar getekend werd, een zaal met alle presidenten die Bolivia in de nu 183 jaar heeft gekend – dat zijn er maar liefst bijna 200, Verre weg de meeste kwamen na coupes uit het leger het land is mede hierdoor steeds vrij onstabiliteit geweest. President Evo Morales is inmiddels ruim twee jaar aan de macht. In januari wordt er over de nieuwe constitutie gestemd. En zalen met mooie houten voorwerpen met gouden inlegwerk zoals kastjes, stoelen en bureaus.
Iglesia en Museum de la Recoletta
Omdat het zaterdag is, is het museum en de kerk met veel religieuze kunst helaas dicht. Het gebouwencomplex is echter aan de buitenkant ook heel mooi. En het heeft een prachtig uitzicht over de hele stad.
Daar horen we het nieuws dat vriendin Rika burgemeester van Appingedam is geworden. De mobiele telefoon naar Nederland breekt in heel Bolivia voortdurend af, maar voor dit telefoontje houdt hij de lijn vrij.
Parque Bolivar
Precies aan de andere kant van de binnenstad dan Recoletta Sur ligt een groot park. We maken er een mooie wandeling heen en verpozen ons temidden van vele verliefde stellen die zitten te strelen, praten, kussen of eten en drinken.
Vlakbij het park is het Hooggerechtshof en het hospitaal dat o.a gehuisvest is in de Santa Clara kerk die momenteel gerenoveerd wordt.
Op de terugweg gaan we langs het kerkhof dat ons ook is aanbevoilen. Helaas is het al zes uur geweest en dan zijn de hekken dicht. Een mooie wandeling door het heuvelachtig gebouwde Sucre gelardeerd met een ijsje met een praatje erbij, een stampvolle zaal waar een kerkdienst wordt gehouden en wederom mooie gebouwen.
kkDoor deze en andere wandelingen hebben we een goed idee van Sucre, het komt goed binnen.
Op zondag maken we een natuurtocht
Met drie andere een Nederlandse en twee noorse meisjes maken we een mooie wandeltocht in de bergen een kilometer of 60 westelijk van Sucre.
Weer is het fantatstisch om een hele dag door de natuur te lopen. De bergen zijn gedeeltelijk rotsachtig, gedeeltelijk meer heuvelachtig. We staan versteld van de enorme erosie die we zien in de vrij zachte zandsteen die hier veel is.
´s Ochtends gaat de tocht naar de petrogliefen van de pré-Incatijd en is er flink wat stijgwerk te doen de route loop via een oud Ican trail. ´s Middags is het meer dalen.
De bedoeling is om nog naar de vulkaankrater te gaan van een niet meer werkende vulkaan, als de auto waarmee we gekomen zijn de rivier kan oversteken. Die vraag stelt zich niet eens, want we beleven een heel ander avontuur.
Voordat we bij de jeep terug zijn die naar het eindpunt van de wandeling is gereden, moeten we een kleiner rivier oversteken. En de rivier stroomt flink. Er is een soort touwlift over de rivier waar we voor geen geld in zouden gaan: het ziet er niet erg betrouwbaar uit. De chauffeur staat ook aan de andere kant te gebaren dat we dat niet moeten doen. De gids stelt voor dat we een eindje de rivier langs klauteren over grote keien en dan zal bij een echte brug de auto staan. Na een half uurt klauteren, wordt de rivier steeds sneller. Je zou zeggen logisch, zo stroomafwaarts met een grote kloof in het zicht. De gids probeert het nog, maar we roepen hem terug: de stroom is veel te sterk.
Dan wordt de optie voorgesteld terug te lopen en weer wat naar boven te klimmen, daar moet een weg zijn en die moeten we dan nog een uur aflopen.
We beginnen snel, want de regen begint te vallen, de stenen zullen glad worden en we willen wel voor donker bij die brug zijn. Als we bij de plek waar we begonnen zijn te klauteren terug zijn, is het water veel rustiger en na enig overleg besluiten we elkaar goed vast te houden en de rivier over te steken.
Het lukt. En nu hebben we een mooi verhaal voor deze blog, maar echt leuk was het op dat moment niet.
Al met al een dag om niet te vergeten.
Maandagochtend pakken we nadat we definitief hebben gehoord dat het snoer in Bolivia niet te leveren i ser is geen Sony representatiev die zit loor Bolivia in Santiago of Buenos Aires.
‘s Middags gaan we nog naar de Santa Clara kerk / museum. Ook hier weer een beeld van hoe de nonnen leefde en geheel afgescheiden zijn van de rest van het leven. De kerk was heel mooi en heel goed bijgehouden, een oudere spaans sprekende mevrouw demonsteert zelfs een oud pendaal orgel met een buitenliggend blasbal systeem.
Nog even een hapje eten bij ons vertrouwd Italiaantje Napolitano, rugzakken ophgalen en naar het busstation. We zijn mooi op tijd tijdens het inladen begint het te regen uit een zware onweers bui, de bus vertrek door af en toe klokkende straten naar La Paz verwachte reistijd 12 uur. Sucre een mooie stad en voor ons de regel stad.
Dit is voor ons de topper. In het museum worden de kleding en rituele kostuums en doeken getoond van verschillende pré-inca stammen en van de Inca´s. Het is zeer interessant: de een heeft bv witte kleding afgezet met borduursel (Jaicqui´s als we het goed schrijven) en een heel wijd verbreide stam heeft meer donkere omslagcapes met ingewoven randen. Vooral één stam(?we zijn de naam kwijt) heeft heel erg fijne doeken geweven met poppetjes en tekens van 1 of 2 cm groot, een blauwpaars kleurenpalet voor de rouwkleden en vrolijke kleuren met rood en geel voor de festiviteiten. Daarnaast zijn er de zwart-rode weefsels behorend bij weer een andere stam opvallend bij deze doeken is dat vaak een ander dier binnen het hoofddier is gewoven, wordt hier een binnenkant versus een buitenkant uitgebeeld?
Sinds een aantal jaren probeert men het traditionele weven weer in ere te herstellen. Er zijn – door regering gesteund – associaties daarvoor. Vroeger waren het vooral vrouwen die weefden, nu ook mannen. In het museum zijn twee vrouwen aan het weven en kunnen we zien hoe de heel fijne weefsels gemaakt worden. De een werkt aan de donkerrood zwart combinatie de andere aan de doeken met veel kleine figuurtjes er in. Opvallend is dat er geen patroon wordt gebruikt, maar dat de vrouwen rij voor rij geheel uit het hoofd weven. Na navraag horen we ook dat dat zo is en dat daarom ieder doek anders is, zij weven zoals het op dat moment in hen opkomt hoewel zij wel een hoofdlijn voor ogen hebben.
Wat we in de winkel van dit museum zien, vind je in heel Sucre niet en dus kopen we een en ander, dat we samen met nog anders spullen naar Nederland sturen met de EMS-dienst, dat lijkt ons beter dan de gewone post.
Casa de Libertad aan de Plaza 25 de Mayo
Dit is de plaats waar de onafhankelijkheidsverklaring voor Bolivia in 1825 werd opgesteld en getekend. Het is een van die van buiten witgepleisterde gebouwen met een prachtig gebeeldhouwde ingangspoort. Binnenin zijn om een grote binnenplaats de zalen gegroepeerd: de zaal waar getekend werd, een zaal met alle presidenten die Bolivia in de nu 183 jaar heeft gekend – dat zijn er maar liefst bijna 200, Verre weg de meeste kwamen na coupes uit het leger het land is mede hierdoor steeds vrij onstabiliteit geweest. President Evo Morales is inmiddels ruim twee jaar aan de macht. In januari wordt er over de nieuwe constitutie gestemd. En zalen met mooie houten voorwerpen met gouden inlegwerk zoals kastjes, stoelen en bureaus.
Iglesia en Museum de la Recoletta
Omdat het zaterdag is, is het museum en de kerk met veel religieuze kunst helaas dicht. Het gebouwencomplex is echter aan de buitenkant ook heel mooi. En het heeft een prachtig uitzicht over de hele stad.
Daar horen we het nieuws dat vriendin Rika burgemeester van Appingedam is geworden. De mobiele telefoon naar Nederland breekt in heel Bolivia voortdurend af, maar voor dit telefoontje houdt hij de lijn vrij.
Parque Bolivar
Precies aan de andere kant van de binnenstad dan Recoletta Sur ligt een groot park. We maken er een mooie wandeling heen en verpozen ons temidden van vele verliefde stellen die zitten te strelen, praten, kussen of eten en drinken.
Vlakbij het park is het Hooggerechtshof en het hospitaal dat o.a gehuisvest is in de Santa Clara kerk die momenteel gerenoveerd wordt.
Op de terugweg gaan we langs het kerkhof dat ons ook is aanbevoilen. Helaas is het al zes uur geweest en dan zijn de hekken dicht. Een mooie wandeling door het heuvelachtig gebouwde Sucre gelardeerd met een ijsje met een praatje erbij, een stampvolle zaal waar een kerkdienst wordt gehouden en wederom mooie gebouwen.
kkDoor deze en andere wandelingen hebben we een goed idee van Sucre, het komt goed binnen.
Op zondag maken we een natuurtocht
Met drie andere een Nederlandse en twee noorse meisjes maken we een mooie wandeltocht in de bergen een kilometer of 60 westelijk van Sucre.
Weer is het fantatstisch om een hele dag door de natuur te lopen. De bergen zijn gedeeltelijk rotsachtig, gedeeltelijk meer heuvelachtig. We staan versteld van de enorme erosie die we zien in de vrij zachte zandsteen die hier veel is.
´s Ochtends gaat de tocht naar de petrogliefen van de pré-Incatijd en is er flink wat stijgwerk te doen de route loop via een oud Ican trail. ´s Middags is het meer dalen.
De bedoeling is om nog naar de vulkaankrater te gaan van een niet meer werkende vulkaan, als de auto waarmee we gekomen zijn de rivier kan oversteken. Die vraag stelt zich niet eens, want we beleven een heel ander avontuur.
Voordat we bij de jeep terug zijn die naar het eindpunt van de wandeling is gereden, moeten we een kleiner rivier oversteken. En de rivier stroomt flink. Er is een soort touwlift over de rivier waar we voor geen geld in zouden gaan: het ziet er niet erg betrouwbaar uit. De chauffeur staat ook aan de andere kant te gebaren dat we dat niet moeten doen. De gids stelt voor dat we een eindje de rivier langs klauteren over grote keien en dan zal bij een echte brug de auto staan. Na een half uurt klauteren, wordt de rivier steeds sneller. Je zou zeggen logisch, zo stroomafwaarts met een grote kloof in het zicht. De gids probeert het nog, maar we roepen hem terug: de stroom is veel te sterk.
Dan wordt de optie voorgesteld terug te lopen en weer wat naar boven te klimmen, daar moet een weg zijn en die moeten we dan nog een uur aflopen.
We beginnen snel, want de regen begint te vallen, de stenen zullen glad worden en we willen wel voor donker bij die brug zijn. Als we bij de plek waar we begonnen zijn te klauteren terug zijn, is het water veel rustiger en na enig overleg besluiten we elkaar goed vast te houden en de rivier over te steken.
Het lukt. En nu hebben we een mooi verhaal voor deze blog, maar echt leuk was het op dat moment niet.
Al met al een dag om niet te vergeten.
Maandagochtend pakken we nadat we definitief hebben gehoord dat het snoer in Bolivia niet te leveren i ser is geen Sony representatiev die zit loor Bolivia in Santiago of Buenos Aires.
‘s Middags gaan we nog naar de Santa Clara kerk / museum. Ook hier weer een beeld van hoe de nonnen leefde en geheel afgescheiden zijn van de rest van het leven. De kerk was heel mooi en heel goed bijgehouden, een oudere spaans sprekende mevrouw demonsteert zelfs een oud pendaal orgel met een buitenliggend blasbal systeem.
Nog even een hapje eten bij ons vertrouwd Italiaantje Napolitano, rugzakken ophgalen en naar het busstation. We zijn mooi op tijd tijdens het inladen begint het te regen uit een zware onweers bui, de bus vertrek door af en toe klokkende straten naar La Paz verwachte reistijd 12 uur. Sucre een mooie stad en voor ons de regel stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten