Salta en daarom heen,deel 1, 25 - 28 november.

Dinsdag 25 november in Salta.
De eerste dag van ruim een week in Salta (NW Argentinië) en omgeving.
Ons hotel is typisch voor Salta, denken we: mooie interne terrassen, een mozaïek betegelde ingang, heel fraai en ruim opgezet, in het midden van de stad met twee oudere dames en een heer die het bestieren en die geen woord engels spreken.
Om zes uur waren we aangekomen en om zeven uur settlelden we ons in het hotel. Even douchen en schonen kleren aan en om half tien zaten we aan een ontbijtje.

Daarna naar het Toeristen Bureau, vervolgens doen we enkele inkopen en checken de bus verbindingen met San Pedro, Chili onze volgende spot. Vervolgens bezoeken we drie autoverhuur bedrijven - allen in het centrum - met als doel een auto voor zes dagen. Voor de lunch is besloten en huren we van donderdag tot en met dinsdag een auto om de omgeving van Salta te verkennen. Door deze excercitie zien we al heel wat van het centrum.
‘s Middags wandelen we verder door verschillende delen van Salta.
Salta is een levendige stad van 465.000 inwoners, doet Spaans /Portugees aan.
Een mooie Plaza met veel terrassen, winkelstraten, veel wat bombastische gebouwen, dat hoort bij Zuid-Amerika denken we inmiddels.

Het terras van hotel Cardon lijkt een topper te worden. Dit is oud koloniaal hotel met een overdekt terras aan de straatkant met smeedijzer aan tafels en stoelen, heerlijke koffie en verse jus d’orange bij het ontbijt. We maken er uitgebreid onze plannen voor de komende week.
Een deel van de middag en avond besteden we aan onze blog. Tot nu toe waren we verwend met wi-fi in de hotels (Pellegrini niet, dat is in de middle of nowhere). Nu lukt dat niet, ook niet op diverse plekken waar wel wi-fi is. Dus met de usb-stick naar het internet café.
Tevreden ronden we de dag af met een maaltijd in hotal Colonial: heerlijke risotto voor Geer en een even heerlijke steak voor Kees.

Woensdag 26 november in Salta.
‘s Morgens beklimmen we de berg aan de oostkant van de stad (ongeveer 300 meter hoog). We hebben er een prachtig uitzicht over Salta dat mooi in de vallei tussen twee de bergketens ligt.

‘ s Middags bezoeken we twee musea en twee kerken. Het museum voor contemporaine kunst heeft drie kleine tentoonstellingen en geen eigen collectie. Is aardig om te zien, maar niet bijzonder.
Het archeologisch museum MAAM aan de Plaza is ook niet groot, wel heel interessant. Geeft een kort overzicht van waar de Inca’s hebben geleefd (het hoge Andes gebied van Columbia tot aan Santiago met Machu Picchu als hoofdstad in Peru). Verder is het geheel gewijd aan de mummies van twee kinderen van 6 en 9 jaar - een meisje en een jongen - en een jonge vrouw van 13. Deze zijn in 1999 op 6700 m hoogte op de Llullailaco vulkaan gevonden inclusief de artefacten die volledig in tact zijn. De datering is van de 10e eeuw.
De kinderen en de jonge vrouw komen allen uit de vooraanstaande speciale families en zijn als geselecteerde personen opgevoed; waarschijnlijk voor offers aan de goden. Ze zijn gezamelijk ondergebracht op de vulkaan: in een rechthoek bovenaan zit de jonge vrouw van 13, zij kijkt in zuidoostelijke richting. De jongen van 9 jaar zit in het midden en kijkt oostwaarts en een meisje van 6 kijkt in noordwestelijke richting. Ze zitten met gebogen hoofd, en zijn omringd door allerlei dagelijkse dingen zoals sandalen, ketting en de bekende kleine ingerolde poppetjes;allen van zeer hoge kwaliteit. Die poppetjes - klein en heel verfijnd - staan voor het ideale leven van de goden die niet gezien kunnen worden maar wel zo uitgebeeld.
Het feit dat de jongen zijn haar kort is geknipt en het voorhoofd omwonden is met een witte veer daarin, is een teken van hoge adellijke klasse. Ook zijn alle drie de hoofden licht vervormd naar, de rechter kant denken we.
We lezen dat de Inca’s de overgang van het dagelijkse leven naar de dood al seen kleine stap zagen. De mummies zijn bizonder gaaf gebleven door de lokatie, koud en droog. Zij worden nu alle drie in Salta bewaard bij -20 graden in droge atmosfeer. De jongen wordt nu in een glazen koelcel getoond.

Verder bezoeken we de twee kerken. Over het algemeen heel uitgebreid gedecoreerd met allerlei heiligen en enkele Christus figuren. De Christus aan het kruis draagt steeds een keurig wit rokje van navel tot halverwege dijbeen. De statiegang word took steeds uitgebeeld, evenals de geboorte van Christus met de herders en de wijzen uit het oosten die steeds in scene zijn neergezet.

We halen ‘s avonds de auto op en maken ons gereed voor morgen.

Donderdag 27 november naar Cafayate.
Voor het eerst zelf aan het stuur van de auto in Zuid-Amerika; dat hebben we in Azië en Afrika nog nooit gedaan.
Hier kan het goed, denken we, omdat de Argentijnen redelijk gedisciplineerd rijden en de wegen niet druk zijn.
We rijden naar het zuiden over een goede provinciale weg naar Cafayate (190 km).
Quebrada de las Conchas
Halverwege begint het vlakke land plaats te maken voor bergen en rotsen. Wat is dat een prachtig gezicht. Het doet veel aan Utah denken, net zulke aardse kleuren waaronder heel veel koperrood en kopergroen, maar ook grijs en zandtinten; echt een heel skala. De rotsen zijn helemaal schuin opgeduwd, tot bijna vertikaal; prachtig en wat een geweld. We lopen en stukje naar de canyion Garganta de Diabolo en rond “El Obelisco”. We lezen dat de canyons 60 tot 90 miljoen jaar oud zijn.

De Quilmes ruïnes
We rijden door Cafayate heen naar de Quilmes ruïnes ca 55km ten zuiden van Cafayate. We zijn blij dat we naar deze ruïnes zijn doorgereden nu we een auto hebben gehuurd.

Het zijn de beste en grootste bewaard gebleven ruïnes van de Quilmes bevolking in Argentinië. De ruïnes beslaan 30 ha. Er hebben waarschijnlijk 5.000 mensen gewoond, de ruïnes worden gedateerd op 1.000 AD.

Zij boden het hoofd aan de Inca’s, maar konden niet tegen de Spanjaarden op (17e eeuw). De ruïnes zijn vierkante dikke stenen muren van een halve meter hoog met ronde delen voor koken erin. Ze zijn zo dik vanwege hun defensieve functie. We kunnen ons het niet helemaal voorstellen hoe dat geweest is: waren de muren vroeger hoger en is er zand in gewaaid? Had men iets van daken gemaakt voor schaduw? Er zijn alleen Spaanse boekjes. Misschien vinden we het later op internet.

We klimmen een heel eind de berg op waar de woningen zijn waar men zich in oorlogstijd in terugtrok. Cafayate en het wijngebied

Inmiddels zijn we het wijngebied doorgereden. Niet zo heel groot, maar wel bekend. We lopen eind van de middag en later op de avond in het prettige stadje rond en genieten natuurlijk van de wijn uit de streek.

Vrijdag 28 november terug naar Salta via Cachi.

We rijden via een verharde, ongeasfalteerde weg naar Cachi, dat is 153 km kronkelen, met een snelheid van 30 tot 50km.

Weer een prachtige route!

Eerst weer de wijngaarden en bijna vlak land, dan wordt het heuvelachtiger en dan krijgen we weer de droge bergen met opgestuwde rotsen, nu over een veel groter aantal kilometers en misschien iets lager.

Daarna krijgen we weer een heel ander schouwspel te zien. De rotsen maken plaats voor grijze, zeer droge bergen. We klimmen tot 2400 meter, de cactussen zijn hier bijna verdroogd. We zien enkele ezels, waar eten ze van?

Tussendoor komen we langs een aantal kleine dorpjes, soms heel klein, maar altijd met kerk en kruis.

Door al het stoppen om te genieten, lunchen we pas om 3 uur in Cachi. Dat is een klein stadje, met zoals alle steden en dorpen een vierkant plein in het midden met diagonale paden en met een typisch Zuid-Amerikaanse kerk: voor ons betekent dat naast dezelfde vorm van een dikke toren en daarnaast of achter de kerk, van binnen veel als “prullaria” aandoende figuren in nissen en voorin de kerk. Jezus altijd met een echt rokje aan, van kant, tule of andere stof. En ook altijd liggende Christussen en idem belangrijke generaals.

Vanuit Cachi rijden we terug naar Salta via de noordroute die voor een groot deel geasfalteerd is. Eerst stijgen we naar een soort hoogvlakte tot 3200 meter met aan weerskanten bergruggen.

Daarna zet de daling in: door een relatief nauwe “kloof” gaat het zig-zaggend naar beneden van de 3200 meter naar 1500 meter. Fantastische doorzichten. Klommen we gelijdelijk, de daling gaat over een korte afstand. We zien de weg heel ver vooruit naar beneden slingeren, moeilijk op foto’s te vangen.

Later wordt het een geasfalteerde weg en rijden soepel naar Salta. Deze lus van twee dagen is ca 640 km geweest het zijn onze eerste in Zuid-Amerika zelf gereden kilometers.

In Salta aangekomen, kopen we kaartjes voor de bus naar San Pedro in Chili volgende week en controleren de bandenspanning. We zetten de auto in de garage, de spullen op de kamer, dineren op een bekende plaats en gaan plat, na een lange prachtige dag.