De tocht naar Puerto Williams, op maandagochtend 2 februari, is behalve lang wachten, fantatstisch. We gaan met een Zodiac boot het Beagle kanaal over van Vuurland naar Isla Navarino. Een Zodiac boot is een rubberboot voor een paar mensen, met een heel krachtige motor. De boot vaart heel hard, komt met zijn neus uit het water en trekt grote golven. Terwijl de boot om 10 uur zou gaan en de overtocht bij kalm weer normaal 20 minuten duurt, loopt het anders. De eerste boot vertrekt om 10 uur maar doet er nu veel langer over waardoor wij langer moeten wachten. Onze boot werd rond elf uur terug verwacht voor een tweede oversteek maar dat duurt langer. Dan rond half een is de zodiacboot terug. Er wordt overlegd met de authoriteiten en de boot mag weer weg maar met zes ipv acht passagiers . Wie vallen af? Wij zaten gelukkig bij de eerste vier.
Het gaat ruig, de zodiac kiest een route zodat hij zolang mogelijk achter eilandjes in de luwte blijft, wat overigens regelmatig met grote golven gepaard gaat, dan waarschuwt de kaptein/stuurman, we gaan nu het kanaal oversteken het wordt ca 10 à 15 minuten ruig. Hoewel het maar windkracht vier is, staan er behoorlijke golven. Best spannend. De stuurman is de kunst van het golven pikken zeer goed meester. Hij blijft prachtig in een golf dal varen waarbij we de top van de volgende golf boven ons zien en gooit dan de boot weer op de golven om hoogte te maken. Zo’n stukje gaat met enorme klappen gepaard. De stuurman laat de snelheid van de boot op zo’n moment behoorlijk terugvallen. Na de oversteek komen we in de luwte van Navarino en legt de boot op topsnelheid de laatste km’s af. De overtocht van 20 minuten heeft bijna anderhalf uur geduurd door de omweg die hij door het weer moet maken en de stukken tegenwind.
Dan volgt een prachtige tocht van twee uur over het eiland, langs de kust van het Beagle kanaal in een minibusje. De weg is ongeplaveid, maar goed. De uitzichten over het kanaal en de bergen op het eiland zijn heel erg mooi. We genieten van de tocht en vergeten dat we eigenlijk bijna de gehele dag gedaan hebben over een oversteek en 54 kilometer.Onderweg stopt het busje bij een kerkhof van de oorspronkelijke bewoners. Houten kruizen en grafstenen met de namen van een aantal families van de Yagan bevolkingsgroep erin gegrift. De meesten zijn in de dertiger jaren overleden. Zie in een van de volgende alineas meer over deze groep.
Puerto Williams zelf heeft een leuke kust met mooi uitzicht op het Beagle kanaal.
We zijn op het idée gekomen hierheen te gaan toen het zo uitkwam dat de tocht ons rond 2 februari net heel zuidelijk zou brengen. Toen hebben we gezegd: dan gaan we Geer haar verjaardag in de zuidelijkste plaats ter wereld vieren. En zo gezegd zo gedaan.Vijfenzestig jaar worden aan het eind van de wereld, Fin del Mondo, dat is wel een kick: een plaats zuidelijker dan Puerto Williams op Isla Navarino, op de zuidelijke oever van The Beagle Channel, bestaat niet. Het is 3040 km zuidelijk van de Plaza de 25 Mayo in Buenos Aires. Oftewel zo’n 15.000 km van huis. (naar Zuid-Frankrijk, Marseille is het 1000km!).
Het is ook het idee van een kick. En dan heb je het ook gehad!!!
In Pto Williams zelf verder is weinig te beleven
Het is er midden in de zomer op 2 februari snoeikoud van de wind. De huizen zijn oude, houten, meest slecht in de verf zittende keten. Naast de huizen liggen planken en andere rommel, erger dan in België. Er is een betonnen straat en verder zijn er een paar ongeplaveide straten. Er is een marine met drie schepen, een Navy-kerk, een Navy-hospitaaltje. Er zijn een paar winkeltjes waar je een paar dingen kunt kopen - maar wel lekkere perziken! Er wonen 2262 mensen op het hele eiland, de meeste in Puerto Williams.
Buiten het oude rommelige centrum zijn een serietje nieuwbouwhuizen gebouwd van PVC planken. Kennelijk is dat de nieuwe Chileense policy, want die rijen en blokken eenvormige huizen hebben we inmiddels al vaker gezien.
Er is een museum “Fin del Mundo”. Dat is mooi en licht gebouwd door een vereniging die de oude cultuur van de aboriginals in stand wil houden. In het mooie lichte museum is behalve een aantal foto’s met Spaanse onderschrift, een paar scherven en potten, kindertekeningen en zitjes om schoolklassen te ontvangen niets te zien. Gebouwd op de collectie die nog moet komen.En ook een restaurant om feestelijk te eten, is er zoals te verwachten valt, niet. De folder toont naast een viertal cafataria’s een foto van een oude stijl restaurant “Patagonië” met pluchen stoelen. Behalve een prachtig uitzicht over het Beagle kanaal en Vuurland aan de overkant met prachtige donkere wolken en af en toe een schip is het er zo morsig dat we na een kop Nescafé met cakeje wegvluchten naar de frisse Pizzerra in cafetariastijl we eten een pizza met een biertje. Op het kamertje van ons pension vieren we, gezeten op het bed, verder Geer’s verjaardag met een in Ushuaia gekochte fles wijn.
We moeten vreselijk lachen om dit alles. Kijk ons hier zitten, zeggen we tegen elkaar.
En het blijft een prachtig iets om hier verjaardag te vieren.
Het is speciaal om zo ver van alles rond te lopen, met de vele, vele uren bussen door vlak landschap met af en toe een paar huizen nog in je hoofd.
De tweede dag beklimmen we de berg dichtbij Puerto Williams Cerrera Bandera, een 600 meter. Het is een makkelijke, geleidelijke stijging door het bos. Het pad is prima, de natte plekken zijn met schijven van boomstam belegd of er zijn bruggetjes. Er zijn mooie uitzichtpunten waar we op het Beagle kanaal kijken en op Pto. Williams. Een prachtig gezicht, ook met de bewolking en motregen. Bijna boven houden de bomen op en klimmen we langs prachtig mos in allerlei kleuren naar boven en nog hoger is het gravel. Ook naar het zuiden toe kijken we mooi uit, op de bergen van het eiland die behoorlijk puntig zijn en op een aantal plekken nog sneeuw hebben. Boven blijven we niet lang stilstaan, want het is koud en winderig. Wat lager vinden we een prachtig lunchplekje.
Als je zo langs het Beagle kanaal kijkt, zie je heel goed hoe het hier een berglandschap is dat naar beneden is weggezakt cq aan het opkomen is uit het water. Het Beagle kanaal zelf is eigenlijk een vallei die de Atlantische en de Pacific oceaan met elkaar verbindt.Aan het eind van de middag wandelen we nog naar het dorpje Villa Ukka, dichtbij Pto Williams. Hier wonen nog afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners, de Yangans ook wel Yamana´s. We hadden gelezen dat van de oorspronkelijke bewoners niets meer over is op Vuurland (en dus ook hier niet we horen dat er nog een volbloed vrouw is van 71 jaar). Hier vinden we dus toch nog iets. De overheid heeft voor 51 bewoners in de zestiger jaren dit dorp gemaakt en deze halfbloed bevolking bij elkaar geplaatst met het idée dat op deze wijze nog een stukje cultuur en techniek in stand wordt gehouden. Het is een gewoon dorp met in het midden nog een voorbeeld van een hut zoals men vroeger woonde. Naast deze groep leven nog 20 afstammelingen verspreid over het eiland.
Op woensdag gaan we weer dezelfde tocht terug:met de minibus en met de boot. Er is een groot verschil. Zo woest als de overtocht op de heentocht was, zo gemakkelijk gaat het nu. Het is prachtig weer en mooie gladde zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten