Zondag 15 februari – donderdag 19 februari San Carlos de Bariloche

Het “merengebied” stond op ons lijstje; niet als een must, maar als we er tijd voor zouden hebben.
En ziedaar, we hebben 5 heerlijke dagen, 4 nachten in Bariloche en omgeving doorgebracht. Na de hoge pieken en na de geweldige gletsjers en sneeuwtoppen zijn we nog steeds in het Andesgebergte en nog steeds in Patagonië, maar een heel stuk noordelijker en met lagere bergen.
Het is hier heel moooi: prachtige meren met glooiende heuvels. Maar toch ook nog aardig grote bergen: tot een 2500 meter en meer, met hier en daar nog een plekje sneeuw. Vooral de uitzichten op de prachtige meren met eilandjes ertussen, met rotspieken, met donkere wolken of met blauwe luchten. Het landschap doet in zijn lieflijkheid veel aan Zwitserland denken, al is het weidser en een véél groter gebied dan we ons van Zwitserland herinneren. Er zijn veel meer pieken en kleine piekjes als een reeks tanden ipv alleen bergen.

De vergelijking met Zwitserland is ook om een andere reden relevant. Geheel onverwacht komen we in Bariloche in een Zwitserse kolonie. Vroeger zijn er kennelijk een groep Zwitsers hierheen gekomen en die hebben een stempel op deze omgeving gedrukt. Allereerst qua bouwstijl. Onze ogen vallen bijna uit de kassen: in Baroloche wanen we ons in Zwitserland of Oostenrijk. Het hele stadje en omgeving is opgebouwd uit chalets in blokhutstijl. Het zou net zo goed Tirol of Luzern kunnen zijn hier. Dat gaat door in de naamgeving: hotel Edelweis, restaurant familie Weiz, enzovoorts. En de overeenkomst gaat nog verder: er zijn veel chocolaterie huizen en theehuizen met heerlijk gebak, een fondue restaurant en ga zo maar door.

Of we het leuk vinden, die vergelijking? We weten het niet, we verbazen ons. En we laten ons natuurlijk de koffie met gebak en de chocola heerlijk smaken. Bariloche is behalve deze lekkernijen verder alleen om de mooie natuur interessant, het stadje zelf stelt weinig voor.
Het ligt aan een prachtig groot meer, het Nahuel Huapi (eiland van de tijger; in verschillende benamingen is de oude Mapuche cultuur bewaard gebleven).
Behalve door het stadje lopen doen we hier drie prachtige tochten:
· een fietstocht
· een autotocht langs de meren
· een wandeling

Fietstocht
Met de bus kun je een eind langs het meer en uitstappen op een mooie plaats waar je een fiets kunt huren. We fietsen een eind langs de weg met de vanuit allerlei hoeken uitzicht op een mooi stuk van een schiereiland in het meer. Het is enorm stijgen en dalen, haast helemaal geen vlak stuk. Het is zeer bewolkt. We hoeven net de regenbroeken niet aan. Er is een enorme wind, tegen de wind de helling af maakt ons flink koud. We fietsen dan ook maar een uur of drie met tussendoor een lunch op een heerlijke steen. Een dag lekker uitwaaien dus.

Autotocht
Al vroeg rijden we in de gehuurde Corsa de Ruta 40 op. We maken een rondtocht van 242 km. Na een km of 20 gaan we linksaf Ruta 23 in tot La Angustera. Daarna begint de onverharde weg die in kilometers ongeveer de helft van de tocht is, in tijd natuurlijk veel langer. Tot La Angustera rijden we langs het Nahuel Huapi meer en een zijarm en eilanden en schiereilanden. Daarna gaat de weg omhoog klimmen. We rijden ‘s middags helemaal langs het Lago Traful met Villa Traful als lunchplaats.
Het lunch plekje was een soort pa en ma restaurantje dat ca 25 meter hoger tegen de helling is gelegen. Daardoor hadden we een enorm mooi overzicht over het meer en naar de bergen aan de overkant. En dat alles dit keer met een bijna wolkenloze hemel. We genieten van deze prachtige vergezichten. Glooiende stukken, stukken met groene bergen en in de middag een stuk met hoge pieken en piekjes. Het laatste stuk – weer over de verharde weg – is weer glooiend, met uitzicht op de prachtige tanden en tandjes zoals we van dichtbij zullen zien bij de “Catedral”, het gebergte waar we de dag na de autotocht een wandeling maken. Het is prachtig weer, in tijden niet meegemaakt. Zonnig, blauwe luchten met witte wolkenpartijen.

Het bos heeft voor het eerst hier naast de bekende Zuid-Amerikaanse beukenbomen weer naaldbomen, ook dat was zuidelijker nauwelijks het geval. Heel bijzonder vinden we dat er veel bamboe in de bossen groeit, dat hadden we helemaal niet verwacht.

Een heerlijke dag. We hebben zo een aardige indruk van hoe het merengebied van Argentinië en waarschijnlijk ook Chili eruit ziet.

Wandeling
De reguliere bus brengt ons naar Villa Catedral, een oord dat vooral ‘s winters veel mensen trekt om te skiëen. ‘s Zomers worden de kabelbanen gebruikt om wandelaars naar boven te brengen die daar verder kunnen wandelen. We hebben een mooie rondwandeling van een uur of zes uitgezocht: eerst met de kabelbaan een stuk naar boven, dan een steil stuk omhoog tot het hoogste punt bij een refuge en dan een makkelijke afdaling langs de andere kant van de berg. Bij de kabelbaan aangekomen die ons naar het begin van de wandeling zal brengen, horen we dat de kabelbaan vandaag niet loopt omdat het te hard waait. Jammer, na kort overleg besluiten we de route op en neer te lopen. 700 meter stijgen en straks weer 700 meter dalen via dezelfde route, die overigens beide kanten op prachtig is. Het is eerst een balkonwandeling langs het langgerekte Laguna Gutiérres. Een heel stuk wandelen we langs bos dat verbrand is, een vreemd maar toch mooi gezicht.

Dan buigen we met de berg mee af, daarna steken we een kloof over naar de andere kant waar de wandeling wordt vervolgd als een boswandeling door het prachtige Patagonische bos, nog steeds met machtig veel omgevallen bomen en dood hout. We komen langs de refugio Piedrez die in het bos ligt en mooi bijna onder een steen is gebouwd.

Het laatste stukje is stieil, maar met een prachtig pad. Bij de Refugio Frey waait het keihard. Het is er prachtig, we kijken nu van dichtbij naar de rafelige piekjes en wanen ons echt in een kathedraal. Voor de 2e keer, want ook in het bos hadden we al dat idee.

De terugtocht is dus hetzelfde als de heentocht. Alleen het weer is aan het omslaan: wolken die steeds donkerder worden pakken zich samen.
De vijfde en laatste dag doen we op ons gemakje. De chocolaterie heeft naast gebak, chocola en heerlijke koffie ook nog Wi-Fi die sneller is dan de internetcafé’s die we uitproberen. Daar brengen we dus een aardig tijdje door. We dineren/lunchen om vier uur met een pizza en dan halen we de rugzakken op om naar de Terminal de Omnibus te gaan, waar de bus naar Pto. Madryn om zes uur vertrekt.
Nogmaals een aantal heerlijke, relaxte dagen in het merengebied.