We wandelen in zes dagen de zogenaamde “ W”, een wandeling die ingeveer die vorm heeft: eerste dag de rechter steel van de W, 2e en 3e dag de platte onderkant van een W, etcetera. Dat is de meest gelopen wandeling. Er is ook een wandeling die met een grote boog noord in het park loopt, het Grande Circuit. Die was voor ons te zwaar met trajecten van 11 en 14 uur per dag en stukken heel erg glibberig.
We slapen de nacht voordat we de lang verwachte wandeling gaan maken allebei onrustig.
Het vertrek met de bus naar het park is om half acht. Vanaf ons B&B in Puerto Natales. De tocht erheen duurt bijna twee uur en gaat al helemaal door d eprachtige natuur. Lage bergen en glooiend landschap. Er is veeteelt en we zien ongelofelijk veel koeien op het land. Gewone Nederlandse koeien in een ons Mongolisch aandoend landschap.
Het laatste kwartier zien we de drie bekende pieken van het park, de Torres de Paine.
Aaaahhh, dat zijn ze en daar gaan we heen wandelen.
Daarna stijgt het sterker en dan dalen we af naar de refugio Chileno. Bij binnenkomst schrikken we van een ongeluk dat gebeurd is hogerop in de bergen. Een jongen ligt op eengeïmproviseerde brancard met een infuus aan een wandelstok en zijn nek in een brace. Hij is daar door de militaire reddingsbrigade gebracht en gewacht wordt op een helicopter. Hij lijkt flink gewond, het hoe en wat is verder niet duidelijk.
Wij gaan onze plek opzoeken en ons klaarmaken om naar het uitkijkpunt voor de Torres del Paine te gaan. Het is 2 uur stijgen, eerst geleidelijk door het bos en dan heel steil over keien een uur klauteren.
De moeite wordt beloond, we krijgen een geweldig zicht op de drie pieken . we zien ze van vlakbij. Zo lijkt het althans. In werkelijkheid is het nog 2 km tot de voet van de pieken en de pieken zelf zijn ook 2000 meter hoog.
We zijn erg onder de indruk en blijven een hele tijd zitten kijken.
de hoogste top is op 2000m afstand en is 2000m hoog
Het is indrukwekkend vooral vanwege de immensheid en de grootheid en hoe nietig je je als mens daarbij voelt.
Het is adembenemend om in dit park te wandelen en daarbinnen deze drie pieken te zien. Omdat het zo mooi is Ēn omdat het een van de hoogtepunten van de voorbereiding van onze reis was en we er al zoveel over gehoord hadden en er al in allerlei kleuren en maten foto’s van gezien hebben. Het heeft een bijna mythischeklank gekregen, Torres del Paine. En in de loop van de middag zien we ze dan van dichtbij.
En we hebben veel geluk: de Torres zijn helemaal zichtbaar. Af en toe een wolkenflard om een van de toppen. En dat schijnt heel vaak niet het geval te zijn. Er zijn verhalen van mensen die de vorige week zes dagen gewandeld hebben en geen piek hebben gezien vanwege mist en regen. Wij zijn dus geluksvogels. (En dat blijft de rest van de tocht: van de zes dagen hebben we vier goed zicht, een dag wat minder en een dag slecht). Dat is ook geen wonder als je weet dat in de Chileens Patagonische archipel er 323 dagen regen per jaar zijn, 4000 mm regen en 5000mm sneeuw!!
Wat ons nog opvalt is dat de overgang van lichte naar donkere steen zo haarscherp is. Naast de drie lichte punten zien we ineens pikzwarte steen. Dat snappen we eerst niet. Volgende dagen zullen we dat nog vaker zien, waarom het is vragen we ons dan nog wel af, maar het is gewoon zo.
Een fantastische dag.
Tegen de avond als we terug zijn in de refugio zijn de toppen niet meer te zien, het is bewolkt geworden.
De stijging van vandaag is als volgt:
. van Torres (start wandeling) op 80 m naar 360 m de refugio Chileno = 280 m
. van Chileno door het bos tot het steile stuk: van 360m naar 485m = 125m
. het steile klauteren van 485m naar 810m =325m
Totaal 730 meter, niet gek voor de eerste dag.
Dag 2 - van refugio Chileno naar refugio Cuernos
Goed geslapen, we worden pas rond 8.30 wakker, de andere 4 mensne van onze kamer zijn al vertrokken. Opruimen, ontbijten en weg rond 9.45u.
We zijn blij dat we de pieken gisteren hebben gedaan, want nu zitten ze behoorlijk in de wolken, van die hele donkere. Het lijkt erg koud en we kleden ons daarop, maar even buiten de vallei wordt het heeerlijk warm, met een zonnetje.
We nemen afscheid van de Rio Ascencia, die ons gisteren steeds begeleidde en zien gelijk Lake Nordenskjöld liggen, waar we de hele dagen een groot deel van de volgende dag langs zullen lopen. Het is een prachtig meer, waarschijnljk ontstaan door het uitslijpen door een gletsjer. Dat geldt ook voor het land eromheen, waardoor we aan onze zuidkant steeds glooiende heuvels hebben.
Het pad loopt min of meer oost – west, de onderkant van de W. Vaak heb je het gevoel dat je op morenen loopt. Veel keien en veel gruis. Het pad loopt op en neer en dat is bij het dalen goed uitkijken niet weg te glijden.
Het meer en het zicht op het meer is het vandaag. Met aan de Noordkant van de machtige bergen: we kijken uit op de Almirante Nieto. Hier ook weer de merkwaardige combinative van witte stenen onder (graniet?) en boven zwart – donkerbruin (lijkt op lava), met een haarscherpe overgang van wit naar donker. En dan van die complete vertical ewanden. De afwisseling tussen het meer en de glooiende heuvels links van ons en die berg rechts is geweldig.
We noemen de bergen en het meer, maar ook het landschap is bijzonder mooi, steeds gaan we op en neer door het groen. Veel verschillende bloemen, vaak klein. Eén struik heeft prachtige dieprode bloemen, de Firebush.
In de loop van de middag zien we condors. Ze stijgen op uit de granieten bergen en vliegen omhoog, langs de toppen cirkelend. De verrekijker komt goed van pas en we zijn opgetogen ndat we ze hier ook zien – in Peru gingen we er met een bus special heenrijden.
We bereiken de refuge rond 15.30u., vlakbij weer een prachtige beek.
We horen af en toe donderslagen en de wind wakkert enorm aan. Dat blijft zo. We hebben gesprekken met mensen uit Wyomy die vooral ook over FitzRoy vertellen en de bergen daar (= iets Noordelijker in het Argentijnse Patagonië). Goed om in ons plan voor de rest van de tocht op te nemen cq erin te houden.
Dag 3 - van refugio Cuernos naar refugio Paine Grande
We hebben een lange tocht voor de boeg: 2,5 uur naar Campemento Italiano, daar een uur of 2 naar het noorden (de middelste poot van de W) in de Vallee Francés en terug an dan nog 2,5 uur van Italiano naar Paine Grande.
Eerst lopen we langs het Lago Nordenskjöld. Deels door bossages, dan weer met prachtig zicht op de heuvels en bergen daarachter. En aan onze rechterkant de gigantische Cuernos de Paine waar wegisteren ook een deel van de dag al tegenaan keken. Met daarcahter het puntje van de gletsjer Francés. We lopen weer op en neer en passeren veel beekjes. Het pad is soms ook een beek. We moeten heel wat toeren uithalen om niet in de modder weg te zakken. Soms zijn er vlonders of resten daarvan.
Bij het Campemento Italiano laten we een rugzak achter en met lichte bepakking gaan we op en neer de Vallee Francés in. Het is nu bij elkaar een 300m stijgen. Eerst door het bos, dan door een grote rand met grint en keien en dan volgen we de kam van een moreen. Steeds beter zien we de Glacier del Francés. Eerst de onderkant met grote “poorten” aan het eind van de gletsjer. Onderwg naar boven komen we nog een prachtige snelkolkende beek tegen.
Op het uitzichtpunt bij Campemento Brittanica strijken we neer op een steen en bekijken we de in drie tongen uiteenlopende gletsjer. Weer het prachtige kobaltblauw, stukken wit en stukken met grijs gruis erop. Allebei zien we twee keer een brok sneeuw/ijs naar beneden vallen, dwz we horen een knal en als we kijken zien we een wolk van uit elkaar vallende sneeuw. Bijzonder. Boven de gletsjer steken drie toppen uit van de berg Paine Grande, de berg die ons uitzicht ook twee dagen zal bepalen. En achter ons zien we de prachtig de toppen van de Cuernos del Paine met in het klein de achterkant van de Torres del Paine. Dus zowat alles bij elkaar.
Teruggekomen bij Italiano, slaan we rechtsaf en lopen nog net zo’n stuk als vanmorgen langs het Lago Nordenskjöld en daarna het kleinere Lago Skottsberg. Dan zien we prachtig de refugio Paine Grande met veel koepeltentjes eromheen in de verte liggen.
We zijn met pauzes en stops van 9 uur tot 6 uur onderweg geweest. Het weer is vandaag wisselend: af en toe miezer of wat meer regen, afgewisseld met flinke stukken zon. Net als het weer wisselen we onze kleren vaak: ponshow aan, ponshow uit. Geer zels even in korte broek.
We verpozen ons in deze sjieke refugio met mooi uitzicht op Lago Pehoe en de heuvels en bergtoppen daarachter, op de geweldige Cuernos del Paine, de enorme reus die zo’n merkwaardige overgang van licht naar donker gesteente heeft en op de Paine Grande aan de west- en noordkant van de refuge. We kijken er de hele avond naar vanachter het glas en zien de weersomslagen: van zon naar donkerder en donkerder en steeds meer regen. De toppen verdwijnen helemaal in de wolken en mist.
Dag 4 - van refugio Paine Grande naar refugio El Grey
We staan niet zo vroeg op, om half elf lopen we. Regenkleren aan, want na hard regenen vannacht en vanmorgen, regent het nog steeds een beetje en dat blijft zo ongeveer de hele tocht zo. We doen als experiment de rugzakken niet onder de ponshow; dat werkt goed. We hebben niet veel zicht, maar dat heeft ook wel weer wat. Vandaag lopen we naar het NNW, 3,5 uur. Eerst door het bos, tussen twee bergkammen in. We zien dan geen hoge bergen meer.
Het is opvallend hoeveel dode bomen er zijn. Dat blijven we de komende dagen en weken steeds zien. Kale stamen, iheel veel stronken die in het bos liggen te verteren. De bossen zijn heel oud, meest beukebomen van een ander soort dan wij ze kennen: kleinere blaadjes maar verder hetzelfde.
Als we over een bergje zijn, zien we ineens het meer en daarna de gletsjer Grey. Daar zijn we van onder de indruk, zo groot als hij is. We lopen het hele eind langs het meer waar de gletsjer in uitmondt, in en uit het bos, eerst vooral stijgend, dan vooral dalend. Op sommige stukken waait het flink en wordt het kouder. We doen meer kleren en handschoenen aan, de capuchons stijf rondo ns hoofd. Het blijft bewolkt en er is beperkt uitzicht. De gletsjer met wolken erboven is mooi. 
We lunchen in de Refugio Grey en gaan daarna nog naar een dichtbijgelegen uitzichtpunt. Nu regent het flink; onze jasjes en schoenen houden het goed. De regenbroek en voor Kees de beenkappen zijn ideal.
We kijken een hele tijd in de regn naar de gletsjer en dan nog naar blauwwitte ijsschotsen in prachtige figuren die naar de wal gedreven zijn. De wal hier bestaat uit een klein bergkammetje van zwart gruis. Je kunt zien dat de gletsjer tot hier geweest is.
Als we eind van de middag in de refuge terugkomen, klaart het op, de zon gaat zelfs schijnen, de lucht is zelfs blauw en het zicht is nu goed.
Dag 5 - van refugio El Grey naar degletsjer Grey en terug.
We hebben lekker geslapen en zijn vroeg op gestaan om vanuit de Refusgio El Grey omhoog te lopen langs de Gletsjer Grey tot het pad afslaat naar de hoge pas 1200 meter om verder als noord route te gaan, het zgn Grand Cirquit. Tot de pas doorlopen is 6 uur en ongeveer dezelfde tijd terug. Dus 12 uur; dat zal wat veel zijn,zeker als we horen dat het pad langs de gletsjer over het laatste deel veel op en neer gaat, zwaar is, en dat er twee heel steile ladders zijn waar je min of meer vrij in de lucht hangt. Dit hoorden we van een zwitsers koppel die in de omgekeerde richting van het Grand Cirquit afkomen. Die twaalf uur gaat niet lukken was onze conclusie. We zien wel hoe ver we komen.
Het eerste uur loopt prima en we komen bij Campemento Paso waar een eerste mooi uitzichtpunt is naast de gletsjer. We zien weer de mooie diepblauwe, kobaltblauwe, kleur in de gletsjer die ontstaat als de sneeuw onder grote druk is geweest.
Als we zeggen het eerste mooie uitzichtpunt, dan staat dat zo op de kaart. In werkelijkheid lopen we door een heel mooi oud bos met veel dood hout en steeds als we een stukje buiten het bos komt heb je een mooi uitzicht op de gletsjer.
We lopen door komen meer en meer boven de gletsjer. Zien nu ook dat de gletsjer geen recht front is maar dat het midden van de gletsjer als een tong in het Lago Grey uitloopt.
Het midden van een gletsjer beweegt sneller dan de zijkanten net als de stroom in een rivier.
Ook zien we aan de overkant hoe de gletsjer gevoed wordt vanuit zijdalen met ijs.
Aan het gruis op het gletsjer ijs kun je de impact regelmatig zien. Een grote gletsjer breekt boven de Gletsjer Grey af je ziet de tong aindige in het zijdal de rots is daar te stijl andere zie je zich invoegen. Een prachtig gezicht ontvouwd zich zo al verder klimmend.
Het is inderdaad verder klimmend het pad gaat steeds meer op en neer over langere afstanden. Soms dichter bij het ijs dan wordt de wind behoorlijk koud soms meet op de gletsjer kijkend. Het is ook steiler maar het pad is goed onderhouden.
Het weer blijft goed we kunnen de toppen steeds goed zien en als de toppen in de wolken zijn breken deze meestal na even ook weer open. Het waait vrij hard de regenkleding is ook heel goed om de wind buiten te houden.
We komen bij die ¨vrijhangende trappen¨ zoals gisteravond beschreven. Die vallen enorm mee. Het zijn een soort scheepstrappen waar je ca 20 meter tegen op stijgt. Ze zijn enorm solide uitgevooerd met goede handrailing, naar ons gevoel niet gevaarlijk en we gaan op en neer, gezicht naar de trap en steeds driepunten vast een punt verplaatsen zoals bij Dupont geleerd.
Zo bereiken we het verste punt dat inderdaad met een bijzonder mooi uitzicht wordt beloond. We besluiten daar te lunchen.
En dan gaan we terug. De trip naar de pas nogmaals 600 meter stijgen laten we zitten. Het uitzicht zal ook nauwelijks beter worden.
De terug weg verloopt vlot. We blijven herhaaldelijk even staan om de uitzichten binnen te laten komen. Bye bye Gletsjer Grey denken we.
Dag 6 - van refugio El Grey naar PaIne Grande en retour naar Puerto Natales
We staan op als we wakker worden, tussen achten half negen. Schieten snel wat aan om het ontbijt nog te halen, dat moet voor negen genuttigd zijn. Pakken en beseffen dat we aan de laatste dag Torres del Paine gaan beginnen. We lopen terug naar de Refuge Paine Grande waar vandaan om half zeven we zullen vertrekken terug naar Pto Natales. Tijdens de terug tocht - dezelfde route als dag 4 - hebben we de wind in de rug en het is vandaag mooi weer, dus ook geen regenkleding aan.
Regelmatig kijken we ook nu om en zeggen echt bye bye gletsjer Grey, bye bye ¨ijsbergen¨ die we nog regelmatig zien drijven. 
Rond een uur of half twee zijn we bij de Refuge Paine Grande. Lunchen en besluiten nog een wandeling te maken langs de over van Lago Pehoe in zuidelijke richting naar een uitzichtpunt, ca een uur lopen.
Daarna varen we om half zeven weg naar Refuge Pehoe en daarna gaat het met de bus naar Pto Natales, waar we om ca 22 uur aankomen.
Enkele laatste dingentjes doen, eten bij het Pizza restaurant op de Plaza Armade. We vonden dat de beste in het dorp. We zien in daar ook weer de twee dames uit Sidney, die we in dag1 al ontmoetten en met wie we Australiëdag vierden.
Daarna pakken. Morgen om half acht naar Ushuaia.
De balans:
Een fantastische wandeling in Torres del Paine, met prachtige bergen en meren maar ook met een prachtig landschap, soms zacht glooiend met mooie bloemen, soms heel stijl. Door mooie oude bossen gelopen in de natuurlijk staat.
We hebben eigenlijk maar één regendag gehad en die viel look nog mee (in een gebied dat 323 dagen per jaar regen of sneeuw heef)t en drie dagen zon met prachtige luchten.
We liepen bij elkaar bijna 95 km zonder veel problemen. Iedere avond masseerden we elkaars rug en benen; dat zal hier ook aan bijgedragen hebben.
Het was fijn.
Hier de filmpjes: een van het oversteken van een beek en een van de Glacier Frances
We slapen de nacht voordat we de lang verwachte wandeling gaan maken allebei onrustig.
Het vertrek met de bus naar het park is om half acht. Vanaf ons B&B in Puerto Natales. De tocht erheen duurt bijna twee uur en gaat al helemaal door d eprachtige natuur. Lage bergen en glooiend landschap. Er is veeteelt en we zien ongelofelijk veel koeien op het land. Gewone Nederlandse koeien in een ons Mongolisch aandoend landschap.
Het laatste kwartier zien we de drie bekende pieken van het park, de Torres de Paine.
Aaaahhh, dat zijn ze en daar gaan we heen wandelen.
Vooraf dient gezegd dat deze drie pieken het beeldmerk van Torres de Paine zijn . Het hele park heet ook naar deze drie pieken. Torres betekent Piek en Paine betekent lichtblauw. Maar ook dient gezegd dat naast deze fantastische pieken er nog heel veel meer in het park is dat het zo mooi maakt. Het is een combinatiie van indrukwekkende groots oprijzende pieken en bergen, met veel of weinig sneeuw erop, van machtige gletsjers, van gruis en graniet, van gierende en snijdende wind en van lieflijk glooiend landschap en meren. En dan nog de veel en snel wisselende luchten en kleuren door het wisselende weer.
Dag 1 - van refugio Torres naar refugio Chileno plus de Torres del Paine viewpunt
De bus brengt ons tot aan het begin van het park. Dan nog tien minute in een minubusje, o.a, over een heel small hangbruggetje naar het begin van de wandeling bij Refugio Torres.
Wewandelen in twee uur naar refugio Chileno. Eerst gaan we geleidelijk omhoog en hebben achter ons prachtig zicht op groene glooiende heuvels en meren met diverse kleuren wolken.
Dag 1 - van refugio Torres naar refugio Chileno plus de Torres del Paine viewpunt
De bus brengt ons tot aan het begin van het park. Dan nog tien minute in een minubusje, o.a, over een heel small hangbruggetje naar het begin van de wandeling bij Refugio Torres.
Wewandelen in twee uur naar refugio Chileno. Eerst gaan we geleidelijk omhoog en hebben achter ons prachtig zicht op groene glooiende heuvels en meren met diverse kleuren wolken.
Daarna stijgt het sterker en dan dalen we af naar de refugio Chileno. Bij binnenkomst schrikken we van een ongeluk dat gebeurd is hogerop in de bergen. Een jongen ligt op eengeïmproviseerde brancard met een infuus aan een wandelstok en zijn nek in een brace. Hij is daar door de militaire reddingsbrigade gebracht en gewacht wordt op een helicopter. Hij lijkt flink gewond, het hoe en wat is verder niet duidelijk.
Wij gaan onze plek opzoeken en ons klaarmaken om naar het uitkijkpunt voor de Torres del Paine te gaan. Het is 2 uur stijgen, eerst geleidelijk door het bos en dan heel steil over keien een uur klauteren.
De moeite wordt beloond, we krijgen een geweldig zicht op de drie pieken . we zien ze van vlakbij. Zo lijkt het althans. In werkelijkheid is het nog 2 km tot de voet van de pieken en de pieken zelf zijn ook 2000 meter hoog.
We zijn erg onder de indruk en blijven een hele tijd zitten kijken.
de hoogste top is op 2000m afstand en is 2000m hoog 
Het is indrukwekkend vooral vanwege de immensheid en de grootheid en hoe nietig je je als mens daarbij voelt.
Het is adembenemend om in dit park te wandelen en daarbinnen deze drie pieken te zien. Omdat het zo mooi is Ēn omdat het een van de hoogtepunten van de voorbereiding van onze reis was en we er al zoveel over gehoord hadden en er al in allerlei kleuren en maten foto’s van gezien hebben. Het heeft een bijna mythischeklank gekregen, Torres del Paine. En in de loop van de middag zien we ze dan van dichtbij.
En we hebben veel geluk: de Torres zijn helemaal zichtbaar. Af en toe een wolkenflard om een van de toppen. En dat schijnt heel vaak niet het geval te zijn. Er zijn verhalen van mensen die de vorige week zes dagen gewandeld hebben en geen piek hebben gezien vanwege mist en regen. Wij zijn dus geluksvogels. (En dat blijft de rest van de tocht: van de zes dagen hebben we vier goed zicht, een dag wat minder en een dag slecht). Dat is ook geen wonder als je weet dat in de Chileens Patagonische archipel er 323 dagen regen per jaar zijn, 4000 mm regen en 5000mm sneeuw!!
Wat ons nog opvalt is dat de overgang van lichte naar donkere steen zo haarscherp is. Naast de drie lichte punten zien we ineens pikzwarte steen. Dat snappen we eerst niet. Volgende dagen zullen we dat nog vaker zien, waarom het is vragen we ons dan nog wel af, maar het is gewoon zo.
Een fantastische dag.
Tegen de avond als we terug zijn in de refugio zijn de toppen niet meer te zien, het is bewolkt geworden.
de Torres in de wolken bij terugkeer in de refuge
De stijging van vandaag is als volgt:
. van Torres (start wandeling) op 80 m naar 360 m de refugio Chileno = 280 m
. van Chileno door het bos tot het steile stuk: van 360m naar 485m = 125m
. het steile klauteren van 485m naar 810m =325m
Totaal 730 meter, niet gek voor de eerste dag.
Dag 2 - van refugio Chileno naar refugio Cuernos
Goed geslapen, we worden pas rond 8.30 wakker, de andere 4 mensne van onze kamer zijn al vertrokken. Opruimen, ontbijten en weg rond 9.45u.
We zijn blij dat we de pieken gisteren hebben gedaan, want nu zitten ze behoorlijk in de wolken, van die hele donkere. Het lijkt erg koud en we kleden ons daarop, maar even buiten de vallei wordt het heeerlijk warm, met een zonnetje.
We nemen afscheid van de Rio Ascencia, die ons gisteren steeds begeleidde en zien gelijk Lake Nordenskjöld liggen, waar we de hele dagen een groot deel van de volgende dag langs zullen lopen. Het is een prachtig meer, waarschijnljk ontstaan door het uitslijpen door een gletsjer. Dat geldt ook voor het land eromheen, waardoor we aan onze zuidkant steeds glooiende heuvels hebben.
Het pad loopt min of meer oost – west, de onderkant van de W. Vaak heb je het gevoel dat je op morenen loopt. Veel keien en veel gruis. Het pad loopt op en neer en dat is bij het dalen goed uitkijken niet weg te glijden.
Het meer en het zicht op het meer is het vandaag. Met aan de Noordkant van de machtige bergen: we kijken uit op de Almirante Nieto. Hier ook weer de merkwaardige combinative van witte stenen onder (graniet?) en boven zwart – donkerbruin (lijkt op lava), met een haarscherpe overgang van wit naar donker. En dan van die complete vertical ewanden. De afwisseling tussen het meer en de glooiende heuvels links van ons en die berg rechts is geweldig.
We noemen de bergen en het meer, maar ook het landschap is bijzonder mooi, steeds gaan we op en neer door het groen. Veel verschillende bloemen, vaak klein. Eén struik heeft prachtige dieprode bloemen, de Firebush.
In de loop van de middag zien we condors. Ze stijgen op uit de granieten bergen en vliegen omhoog, langs de toppen cirkelend. De verrekijker komt goed van pas en we zijn opgetogen ndat we ze hier ook zien – in Peru gingen we er met een bus special heenrijden.
We bereiken de refuge rond 15.30u., vlakbij weer een prachtige beek.
We horen af en toe donderslagen en de wind wakkert enorm aan. Dat blijft zo. We hebben gesprekken met mensen uit Wyomy die vooral ook over FitzRoy vertellen en de bergen daar (= iets Noordelijker in het Argentijnse Patagonië). Goed om in ons plan voor de rest van de tocht op te nemen cq erin te houden.
Dag 3 - van refugio Cuernos naar refugio Paine Grande
We hebben een lange tocht voor de boeg: 2,5 uur naar Campemento Italiano, daar een uur of 2 naar het noorden (de middelste poot van de W) in de Vallee Francés en terug an dan nog 2,5 uur van Italiano naar Paine Grande.
Eerst lopen we langs het Lago Nordenskjöld. Deels door bossages, dan weer met prachtig zicht op de heuvels en bergen daarachter. En aan onze rechterkant de gigantische Cuernos de Paine waar wegisteren ook een deel van de dag al tegenaan keken. Met daarcahter het puntje van de gletsjer Francés. We lopen weer op en neer en passeren veel beekjes. Het pad is soms ook een beek. We moeten heel wat toeren uithalen om niet in de modder weg te zakken. Soms zijn er vlonders of resten daarvan.
Bij het Campemento Italiano laten we een rugzak achter en met lichte bepakking gaan we op en neer de Vallee Francés in. Het is nu bij elkaar een 300m stijgen. Eerst door het bos, dan door een grote rand met grint en keien en dan volgen we de kam van een moreen. Steeds beter zien we de Glacier del Francés. Eerst de onderkant met grote “poorten” aan het eind van de gletsjer. Onderwg naar boven komen we nog een prachtige snelkolkende beek tegen.
Op het uitzichtpunt bij Campemento Brittanica strijken we neer op een steen en bekijken we de in drie tongen uiteenlopende gletsjer. Weer het prachtige kobaltblauw, stukken wit en stukken met grijs gruis erop. Allebei zien we twee keer een brok sneeuw/ijs naar beneden vallen, dwz we horen een knal en als we kijken zien we een wolk van uit elkaar vallende sneeuw. Bijzonder. Boven de gletsjer steken drie toppen uit van de berg Paine Grande, de berg die ons uitzicht ook twee dagen zal bepalen. En achter ons zien we de prachtig de toppen van de Cuernos del Paine met in het klein de achterkant van de Torres del Paine. Dus zowat alles bij elkaar.
Teruggekomen bij Italiano, slaan we rechtsaf en lopen nog net zo’n stuk als vanmorgen langs het Lago Nordenskjöld en daarna het kleinere Lago Skottsberg. Dan zien we prachtig de refugio Paine Grande met veel koepeltentjes eromheen in de verte liggen.
We zijn met pauzes en stops van 9 uur tot 6 uur onderweg geweest. Het weer is vandaag wisselend: af en toe miezer of wat meer regen, afgewisseld met flinke stukken zon. Net als het weer wisselen we onze kleren vaak: ponshow aan, ponshow uit. Geer zels even in korte broek.
We verpozen ons in deze sjieke refugio met mooi uitzicht op Lago Pehoe en de heuvels en bergtoppen daarachter, op de geweldige Cuernos del Paine, de enorme reus die zo’n merkwaardige overgang van licht naar donker gesteente heeft en op de Paine Grande aan de west- en noordkant van de refuge. We kijken er de hele avond naar vanachter het glas en zien de weersomslagen: van zon naar donkerder en donkerder en steeds meer regen. De toppen verdwijnen helemaal in de wolken en mist.
Dag 4 - van refugio Paine Grande naar refugio El Grey
We staan niet zo vroeg op, om half elf lopen we. Regenkleren aan, want na hard regenen vannacht en vanmorgen, regent het nog steeds een beetje en dat blijft zo ongeveer de hele tocht zo. We doen als experiment de rugzakken niet onder de ponshow; dat werkt goed. We hebben niet veel zicht, maar dat heeft ook wel weer wat. Vandaag lopen we naar het NNW, 3,5 uur. Eerst door het bos, tussen twee bergkammen in. We zien dan geen hoge bergen meer.
Het is opvallend hoeveel dode bomen er zijn. Dat blijven we de komende dagen en weken steeds zien. Kale stamen, iheel veel stronken die in het bos liggen te verteren. De bossen zijn heel oud, meest beukebomen van een ander soort dan wij ze kennen: kleinere blaadjes maar verder hetzelfde.
dit mos is geen woekeraar, het co-existeert met bomen
Als we over een bergje zijn, zien we ineens het meer en daarna de gletsjer Grey. Daar zijn we van onder de indruk, zo groot als hij is. We lopen het hele eind langs het meer waar de gletsjer in uitmondt, in en uit het bos, eerst vooral stijgend, dan vooral dalend. Op sommige stukken waait het flink en wordt het kouder. We doen meer kleren en handschoenen aan, de capuchons stijf rondo ns hoofd. Het blijft bewolkt en er is beperkt uitzicht. De gletsjer met wolken erboven is mooi. 
We lunchen in de Refugio Grey en gaan daarna nog naar een dichtbijgelegen uitzichtpunt. Nu regent het flink; onze jasjes en schoenen houden het goed. De regenbroek en voor Kees de beenkappen zijn ideal.
We kijken een hele tijd in de regn naar de gletsjer en dan nog naar blauwwitte ijsschotsen in prachtige figuren die naar de wal gedreven zijn. De wal hier bestaat uit een klein bergkammetje van zwart gruis. Je kunt zien dat de gletsjer tot hier geweest is.
Als we eind van de middag in de refuge terugkomen, klaart het op, de zon gaat zelfs schijnen, de lucht is zelfs blauw en het zicht is nu goed.
Dag 5 - van refugio El Grey naar degletsjer Grey en terug.
We hebben lekker geslapen en zijn vroeg op gestaan om vanuit de Refusgio El Grey omhoog te lopen langs de Gletsjer Grey tot het pad afslaat naar de hoge pas 1200 meter om verder als noord route te gaan, het zgn Grand Cirquit. Tot de pas doorlopen is 6 uur en ongeveer dezelfde tijd terug. Dus 12 uur; dat zal wat veel zijn,zeker als we horen dat het pad langs de gletsjer over het laatste deel veel op en neer gaat, zwaar is, en dat er twee heel steile ladders zijn waar je min of meer vrij in de lucht hangt. Dit hoorden we van een zwitsers koppel die in de omgekeerde richting van het Grand Cirquit afkomen. Die twaalf uur gaat niet lukken was onze conclusie. We zien wel hoe ver we komen.
Het eerste uur loopt prima en we komen bij Campemento Paso waar een eerste mooi uitzichtpunt is naast de gletsjer. We zien weer de mooie diepblauwe, kobaltblauwe, kleur in de gletsjer die ontstaat als de sneeuw onder grote druk is geweest.
Als we zeggen het eerste mooie uitzichtpunt, dan staat dat zo op de kaart. In werkelijkheid lopen we door een heel mooi oud bos met veel dood hout en steeds als we een stukje buiten het bos komt heb je een mooi uitzicht op de gletsjer.
We lopen door komen meer en meer boven de gletsjer. Zien nu ook dat de gletsjer geen recht front is maar dat het midden van de gletsjer als een tong in het Lago Grey uitloopt.
Het midden van een gletsjer beweegt sneller dan de zijkanten net als de stroom in een rivier.
Ook zien we aan de overkant hoe de gletsjer gevoed wordt vanuit zijdalen met ijs.
Aan het gruis op het gletsjer ijs kun je de impact regelmatig zien. Een grote gletsjer breekt boven de Gletsjer Grey af je ziet de tong aindige in het zijdal de rots is daar te stijl andere zie je zich invoegen. Een prachtig gezicht ontvouwd zich zo al verder klimmend.
Het is inderdaad verder klimmend het pad gaat steeds meer op en neer over langere afstanden. Soms dichter bij het ijs dan wordt de wind behoorlijk koud soms meet op de gletsjer kijkend. Het is ook steiler maar het pad is goed onderhouden.
Het weer blijft goed we kunnen de toppen steeds goed zien en als de toppen in de wolken zijn breken deze meestal na even ook weer open. Het waait vrij hard de regenkleding is ook heel goed om de wind buiten te houden.
We komen bij die ¨vrijhangende trappen¨ zoals gisteravond beschreven. Die vallen enorm mee. Het zijn een soort scheepstrappen waar je ca 20 meter tegen op stijgt. Ze zijn enorm solide uitgevooerd met goede handrailing, naar ons gevoel niet gevaarlijk en we gaan op en neer, gezicht naar de trap en steeds driepunten vast een punt verplaatsen zoals bij Dupont geleerd.
Zo bereiken we het verste punt dat inderdaad met een bijzonder mooi uitzicht wordt beloond. We besluiten daar te lunchen.
En dan gaan we terug. De trip naar de pas nogmaals 600 meter stijgen laten we zitten. Het uitzicht zal ook nauwelijks beter worden.
De terug weg verloopt vlot. We blijven herhaaldelijk even staan om de uitzichten binnen te laten komen. Bye bye Gletsjer Grey denken we.
Dag 6 - van refugio El Grey naar PaIne Grande en retour naar Puerto Natales
We staan op als we wakker worden, tussen achten half negen. Schieten snel wat aan om het ontbijt nog te halen, dat moet voor negen genuttigd zijn. Pakken en beseffen dat we aan de laatste dag Torres del Paine gaan beginnen. We lopen terug naar de Refuge Paine Grande waar vandaan om half zeven we zullen vertrekken terug naar Pto Natales. Tijdens de terug tocht - dezelfde route als dag 4 - hebben we de wind in de rug en het is vandaag mooi weer, dus ook geen regenkleding aan.
Regelmatig kijken we ook nu om en zeggen echt bye bye gletsjer Grey, bye bye ¨ijsbergen¨ die we nog regelmatig zien drijven. 
Rond een uur of half twee zijn we bij de Refuge Paine Grande. Lunchen en besluiten nog een wandeling te maken langs de over van Lago Pehoe in zuidelijke richting naar een uitzichtpunt, ca een uur lopen.
Daarna varen we om half zeven weg naar Refuge Pehoe en daarna gaat het met de bus naar Pto Natales, waar we om ca 22 uur aankomen.
Enkele laatste dingentjes doen, eten bij het Pizza restaurant op de Plaza Armade. We vonden dat de beste in het dorp. We zien in daar ook weer de twee dames uit Sidney, die we in dag1 al ontmoetten en met wie we Australiëdag vierden.
Daarna pakken. Morgen om half acht naar Ushuaia.
De balans:
Een fantastische wandeling in Torres del Paine, met prachtige bergen en meren maar ook met een prachtig landschap, soms zacht glooiend met mooie bloemen, soms heel stijl. Door mooie oude bossen gelopen in de natuurlijk staat.
We hebben eigenlijk maar één regendag gehad en die viel look nog mee (in een gebied dat 323 dagen per jaar regen of sneeuw heef)t en drie dagen zon met prachtige luchten.
We liepen bij elkaar bijna 95 km zonder veel problemen. Iedere avond masseerden we elkaars rug en benen; dat zal hier ook aan bijgedragen hebben.
Het was fijn.
Hier de filmpjes: een van het oversteken van een beek en een van de Glacier Frances
Geen opmerkingen:
Een reactie posten